don juan

• dona julia'nın veda mektubu
  
  söylendi; gidiyorsun, demek karar verildi.
  bu iyi, güzel ama derman olmaz yarama
  genç gönlün üzerinde hiçbir hakkım kalmadı;
  ben aşk kurbanıydım, kurbanıyım da hala
  çok sevmiştim, bütün yeteneğim çok sevmekti
  ivedi yazıyorum, sakın ola aldanma
  eğer leke kalırsa bu kağıdın üstünde,
  acı var, yangın var ama yaş yok gözlerimde
  
  sevdim ve seviyorum, aşkım için kaybettim
  varlığımı, yerimi, cenneti, saygınlığı.
  pahalıya mal oldu ama pişman değilim
  çünkü seviyorum bu düşün anılarını
  suçumu itiraf etmekle övünmüyorum
  kim beni benden fazla kötüleyebilir ki.
  uyku tutmadığından yazıldı bu satırlar
  artık ne bir sitemim ne de bir dileğim var.
  
  aşk yalnız bir gün sürer erkeğin hayatında
  kadın için bir ömür. çünkü erkek dolaşır
  yolda, kırda, denizde, kilisede, çarşıda
  savaşla, zaferle ve görkemle karşılaşır
  dolsun diye yüreği, kıvanç, ün ve tutkuyla
  bu değerlerle değişmeyen az kişi vardır
  erkek sahiptir buna, bize kalansa ancak
  yitip gitmiş aşklara tek başına yas tutmak
  
  sen mutlu ve kibirli bir hayat süreceksin
  seveceksin, sevileceksin, bana gelince:
  her şey bitecek artık, derininde kalbimin
  utancımı, acımı birkaç yıla gömünce;
  buna katlanılır da, nereye gönderirim
  içimi parçalayan bu tutkuyu nereye?
  elveda, bağışla beni, sev beni- beni mi?
  bunlar artık boş sözler, geçelim iyisi mi...
  
  kalbim kırılgandı hep, hala da kırılganım
  ne kadar uğraşsam boş, kafam dağınık yine
  damarımdan ruhuma doğru akıyor kanım
  dalgalar gibi düşmüş de rüzgarın önüne;
  unutmak mümkün değil, çünkü ben bir kadınım
  tek şeye odaklanmışım; senin görüntüne
  mıknatısa yönelik titrek bir iğne gibi
  ulaşması imkansız, ruhumla senin gibi.
  
  söyleyecek sözüm yok, ama gidemiyorum
  yüzüm de yok bu mektuba mührümü basmaya
  gitmek belki de en iyisi bilemiyorum
  bundan daha fazla mutsuz olamam nasılsa
  öldürseydi acı, şimdiye ölmüş olurdum
  zavallıyı sevmez ölüm, çektirir hayatta
  bu elvedayı bir kez daha yaşamalıyım
  sevginle ve duayla acıya katlanmalıyım.
  
  şarkı i, 1819