strange mercy

• annie clark'ın girişinde vokallerini björk'vari yuvarladığı bu albümün gitarları için mclusky'den archers of loaf'a bir liste hazırlayabilirim: her riff ayrı bir (çok) sağlam gitar grubunu çağrıştırıyor. ama böyle yapmayacağım, yaptım ama uzatmayacağım. çünkü albümün içinde sürekli başkalarına dayandırılırak ayakta duramayacak kadar çok ve ağır fikirler var - sufjan stevens'ın grup eski arkadaşıysa insan [ciddi değilim tabii ki o tamlama konusunda], bu kadar çok fikrin üstünden kolaylıkla kalkabilir elbette, ama clark işi daha da ileri götürmüş: sufjan tarz-içi harmanlamalarla, ya da son albümünde olduğu gibi, bir tarzı başka bir tarza dönüştürüp ("fazlasıyla" - ihsan bayülken sesiyle lütfen) başarılı olurken, clark tarzsızlıktan bir tarz oluşturmuş. [bunu bon iver da yapmıştı, ya da: ben onun da böyle bir şeyler yaptığını düşünmüştüm.] yani annie clark fikirlerden korkmamış, fikirleri nasıl kullanması gerektiği konusunda en küçük bir endişeye bile kapılmamış, hepsini almış, beynini olabildiğince yüksek verimle kullanmış, ustalıkla, kimi zaman "freak"leşse de, her "st. vincent" (musician) etiketli fotoğrafta karşılaştığımız duygusal yoğunluktan bile yoksun olmayan bir albüm yaratmış. hattâ "cheerleader"ı neredeyse, tarzları gereği duygu-yoğunluklu müzik yapan (muhtemelen de duyguları yüzünden o tarz müzik icra eden) grizzly bear'inki kadar duygulu - ama tabii "northern lights"ı, bowerbirds'ünki kadar değil; ancak bu şarkıda da en az oneida'nın dans edilesi şarkılarındaki kadar çılgın bir gitar riffi mevcut (oneida'yı bir müzik grubu olarak değil, "up with people"dan yola çıkarak bir çılgınlık ölçütü olarak kullanıyorum).
  
  peki, albüm gitardan, annie clark vokalinden mi ibaret? hayır [kimse zaten böyle bir şey söylediğimi iddia etmeyecekti, neyin havasına girdiysem hemen!], kesinlikle hayır, böyle bir şey yok. mesela koral düzenlemesi olmasa garip bir dans şarkısı sayılabilecek şarkılar var albümde; mesela orkestral düzenlemesi olmasa mutlu, aydınlık bir şarkı olabilecek bir "surgeon" var albümde [tabii yine kimisine göre öyledir, duygudan yoksun insanlar sizi]; mesela çeşitli davul hamlelerine yer verilmemiş olsa gitarları sırıtıcak, muhtemelen rahatsız-edici de olacak şarkılar var; mesela zaman zaman gitarla aşık atan elektronikleri var; mesela annie clark'ın hiçbir zaman kötü olmamış şarkı-sözleri var.
  
  yani 42 dakika filan ama dolu dolu bir albüm, çok iyi bir albüm. ilk entrysi olayım, dedim.
  
  01 "chloe in the afternoon"
  02 "cruel"
  03 "cheerleader"
  04 "surgeon"
  05 "northern lights"
  06 "strange mercy"
  07 "neutered fruit"
  08 "champagne year"
  09 "dilettante"
  10 "hysterical strength"
  11 "year of the tiger"