jessie mccoy

• mihrap hala yerinde olsa da az biraz hasarla, ic duvarlarda olusan yipranmalari bir tek ben goruyorum sanirim. sagda bir yerlerde bir hayal kirikligi kalmis kipkirmizi bir gozyasi esliginde... az ilerisinde bir yorgunluk izi duruyor birseyleri toparlamaya ugrasmaktan kalan. kalp kirikliklari, yenilen kaziklar vs vs hepsi yavas yavas yipratmis, minik minik izler birakmis gorunmeyen, gostermedigim yerlerinde ruhumun.
  
  aciyor canim... o kadar aciyor ki bazen nefes alamiyorum. o zaman anliyorum ki sol ust kosede artik iyilestigini sandigim, minicik kaldi hatta gecti tamamen dedigim siyrik icten ice buyumus, bir kangren gibi kanatmis orayi. ben sadece gozumu kapatmisim gormemek icin.
  
  kucuk bir kizken hatirliyorum o kadar cok hayalim vardi ki! bir cogunu gerceklestirdim. sanirim gerceklestirdim. bilmiyorum, bazen emin olamiyorum. ama olmayanlar ne olacak peki diye dusunmeden duramiyorum bu aralar. hayati benim bildigim, dusundugum sekilde yasarken ya kacirdiklarim ne olacak? ya bu zamana kadar hic sahip olamadiklarim? gerceklestiremediklerim? baskalarinda gordugum zaman icimde, nerede oldugunu bile bilmedigim bir yerde olusan anlamsiz sizi ne olacak?
  
  bir dostum mail atti uzaklardan, kutladi yeni yasimi ve dedi ki; "eğer şimdiye kadar yapmak isteyip de yapamadıklarına değil de; yapmayı başardığın bir sürü şeye odaklanırsan dadından yenmez". ne guzel degil mi? peki yapabiliyor muyum? hayir! kocaman bir hayir! aklimin bir yerlerinde hep hayatta birseyleri iskaladigima dair garip bir dusunce var, bir turlu cikmiyor. biliyorum anlamsizca yipratiyorum kendimi. biliyorum nedensiz yere kanatiyorum. ama elimde degil.
  
  buralardan guzel bir insanin dedigi gibi umarim yeni yasimda istedigim gibi yasarim, gonlumce...