kibo no kuni

• ingilizceye “the land of hope” olarak çevrilen bu japon yapımın, kısa özeti şöyle;
  
  “yeni bir güne dair umudun filmi.
  
  umut ülkesi, sion sono’nun tohoku depremi sonrası yaşananları konu edindiği filmlerinin (şimdilik) sonuncusu. bazı kısımlarının fukishima’da, deprem sonrası gerçek mekanlarda çekilmiş olması filme tuhaf bir tanıklık hissi katıyor. nükleer felaket sonrası, onos ailesinin yıllardır yaşadığı köy, tam da onların evinin sınırından itibaren karantinaya alınır ve aile önemli bir karar vermek zorunda kalır. ya komşularının yaptığı gibi köylerini terk edecekler, ya da bütün uyarılara karşın evlerinde kalıp burada kurdukları yaşamı sürdürmeye çalışacaklardır. kült japon yönetmen sion sono, erken dönem filmlerini hatırlatan minimal ve basit bir insan hikâyesiyle yeniden karşımızda! sono’nun duygusal sömürüye çok açık olan bu hikâyeyi ele alışı oldukça kontröllü ve gerçekçi. etkileyici performanslarıyla uzun süre aklınızdan çıkmayacak olan film, şüphesiz bu felaket üzerine yapılmış en önemli filmlerden biri.”
  
  sion sono ile geçen sene, yine if festivalinde, tanışmıştım. oldukça sıradışı ve sınırları zorlayan bir filmle öğrenmiştim adını ^*. bu sene ise, bambaşka bir hikaye ve bambaşka bir bakış açısı ile çıkmış sahneye. daha sade, daha sakin, daha bizden, ve yine dokunaklı bir film bu. geçmişle şimdiyi, yaşlılıkla gençliği, ve bu ikililer arasında değişen onca şeyi; eleştirmeden, göze sokmadan, zorlamadan anlatmış. öyle ki; yaşlılar ağaçlarının gölgesinde çiçekleriyle ilgilenirken, gençler korunaklı maskeleriyle dolaşmayı olağan karşılıyorlar. yaşlılar hatıralarına sıkı sıkıya sarılırken, gençler oradan oraya savrulmayı öğreniyorlar... sonuçta ise; bu işten (sen, ben, o dahil) bu dünya üzerinde nefes alan hiçbir canlı kârlı çıkamıyor. çünkü; ne eski zamanların özlemiyle acı çeken yaşlılar, ne de türlü çeşit yeni fobilerle tanışan gençler, yaşadıkları yerde bir türlü huzur bulamıyor.
  
  "hadi, eve gidelim."
  
  bu da fragmanı; http://www.youtube.com/watch?v=9nnt6yfyprm