oktay demirci

• iyi kalpli insan. kendisini ilk radyo odtude , telefonlara bakarken tanimistim. o zamanlar haber kordinatoruydu sanirim. velhasil bir pazar gunu, ben telefon calarsa nasil cevap verecegim stresiyle gergin bir bekleyisteyken, radyoda toplanti vardi. artik o zamanki benim haleti ruhiyemden oturu mu, yoksa genelde olan auralarindan mi bilmem, toplantidaki radyo calisanlari pek bir kaf dagi ulkesi vatandasi gorunumundeydi. orada sanki ben bir demirbasmisimcasina yok sayilmis otururken, birden iceri kocaman bir adam girdi. hani cizgi filmlerde kucuk kahramanlar normal insan gorduklerinde sasirirlar ya, ulan ben de bu kadar uzayabilcek miyim acaba dusuncesiyle bir suzerler karsisindakini, ben de oyle saskin saskin bakarken birden o dev bana goz kirpti ve sicacik gulumsedi. ben tabi neye ugradimi sasirdim, yamuk bir gulumsemeyle karsilik verdim. o zaman dedim ne iyi kalpli bir insan.
  sonra kendisini modern sabahlarda dinledikce uzuuuuun seneler, daha da cok icim isindi ve her gordugumda boynuna atlayasim gelmesi sanirim bu yuzden.
  
  bu aralar hafta icleri yapmis oldugum 4 saatlik yolculuklarimda bana eslik eden podcastler bir kere daha durttu beni. belki dedim o da sozluk okuyor, o zaman kesin yazmaliyim bunlari. cunku, bazen insanlar bilmeli kendisini milyarlarca isik yili otesinde de seven insanlar oldugunu.