şempanzeler

• inandırıcılığı üzerinden eleştirebilecek ve bu yüzden sıkabilen ankara dt oyunu, kısmen tekrarlar akıcılığı sekteye uğratıp sizi oyunun içine sokmaktan alıkoysa da psikolojik gerilimi ve kapitalist eleştirileri hoşuma gitti. aslen deniz gökçe koçman'ın harikulade performansı - kaldı ki kendisini grönholm metodu'nda da beğenmiştim, gayet sevimli bir insan ve iyi iş çıkartıyor - ve sahnede olcay akın kavuzlu görmek için izlenebilir.
  son sözüm de seyircilere: sonuç bölümünde ortada ağır bir trajedi ihtiva edilirken ve gözleri dolan stevie karakterinin dramına seyircinin gülmesi tuhaf idi.