yaşlılardaki önlenemez sosyal medya bağımlılığı

• eğer başıma bir şey gelmeyecekse sorun etmediğim bağımlılık. bu başıma bir şey gelmeyecekse kalıbından da iğrenirim. ama sözlükte iyi gidiyor bence.
  
  neyse konuya dönecek olursak eğer, yaşlıların gözündeki mutluluk bana hep mutluluk vermiştir. hele ki annemin babamın gözündeki mutluluk. normalde çok sosyal medya da kullanmam ama annem facebook hesabı açtığından beri ara ara girip fotoğraf filan bir şey paylaşıyorum. annem beğeniyor, altına mektup yazar gibi "gözlerinden hasretle öperim"li bir mesaj yazıyor. mutlu oluyor kadın. o mutlu oluyorsa ben de mutlu oluyorum. hatta bazen telefonda konuşunca da facebook'a koyduğum fotoğrafın kritiğini yapıyoruz. aynı şey babam için de geçerli. instagrama koyduğu fotoğrafı beğeniyorum, altına da bir yorum yazıyorum mutluluktan uçuyor adam.
  
  sizin için çok sevdiğiniz birini mutlu etmek hiç bu kadar kolay olmuş muydu? bak pırlanta filan almadım. bir beğeni, bir yorum, 1.5dk telefonda bunun hakkında konuşma ve işlem tamam. hayatınızda en sevdiğiniz, en çok değer verdiğiniz iki insanı mutlu ettiniz.
  
  arkadaşlarım bazen kendi annelerinin babalarının yazdığı mesajları, fotoğrafların altına yazdıkları yorumları komik bulduğu için kendi hesaplarını kapattıklarını söylüyorlar. yahu nesi komik bunun? sen çocukken saçma sapan hikayeler anlatırken onlar susturuyor muydu seni? eminim ki anlatmaya teşvik ediyorlardı. şimdi rolleri değiştiniz işte. sen olgunlaştın onlar çocuklaştı. sadece 2dkda onları mutlu edebilecekken bu kaçış, bu utanma niye he niye? taş olursunuz taş.
  
  anneleri, babaları, teyzeleri, halaları, amcaları kırmayın. facebookta şunu nasıl yaparız dediğinde ne bileyim ben ya diye isyan etmeyin. googleda 2dk bakın en azından. yapılabiliyor muymuş. anne babaya isyan edilmez taş olursunuz taş.