sevdiğini 60 dk görmek için 8 saat yol giden insan

• ben de bu yolculuğu yapanlardanım. pişman oldum mu? hayır! şimdi olsa, yine giderim.
  
  üniversite öncesi mirc sayesinde tanışmıştık. ilişki mektup arkadaşlığına, zamanla sevgili durumuna dönüşmüştü. birbirimizi sadece fotoğraflardan tanıyorduk. cep telefonlarının ilk çıktığı dönemlerdi. telefonla konuşmaya başladık, neredeyse her gün konuşuyorduk. kredi yurtlar kurumundan aldığım kredi turkcell’e gitti desem yeridir.
  
  aradan zaman geçti ve ben bir şekilde aileden habersiz üniversiteden kayıt sildirdim. cebimde var olan son para ile otobüs bileti alıp afyon-bandırma seyahatine çıktım. bandırma sahilde tepe cafede buluştuk. 5 saat geçirdik 5 yılda biriken sohbetler bir çırpıda bitmiyordu. 5 saat sonunda ertesi gün buluşmak üzere sözleştik ve ben balıkesir’e arkadaşımın yanına döndüm. parasız kaldığım için arkadaşımda kalmak zorundaydım.
  
  ertesi gün bandırma otobüsüne bineceğim sırada aileden gelen telefon tüm hayallerimi, planlarımı yıktı. okuldan kayıt sildirdiğimi öğrenmişlerdi. çok büyük fırça yedim hatta küfür de vardı. “hemen dönüyorsun” dediler! ben de “iyi tamam para gönderin” dedim. cevap benim istediğim cevap değildi. “biletini ayırttık biz afyon otogardan alabilirsin”. yalnız benim balıkesir de olmam gibi bir sıkıntı vardı. arkadaşımdan borç aldım ilk otobüsle afyon’a geçtim. gece saat 01:00 da afyon otogarında oldum ve biletim ertesi akşam 20:00’ye kesilmişti. çorba, çay ve tuvalet parası olmadan otogarda uyumak ve o kadar zamanı aç beklemek zorunda kaldım.
  
  kısa süre sonra ilişki bitti. ben şanssızlık eseri telefonumu kaybettim, haliyle tüm numaralar gitti. yılladır ulaşmaya çalışıyor ve merak ediyorum. nasıldır? nerededir? bilmiyorum! belki sözlük yardımıyla ulaşırım. buradan da duyurum olsun. okuyorsan ulaş bana, zira ben izini kaybettim.