beyne'n-nevm ve'l-yakaza

• kadim hindistan'da bu hal, samadhi nam çağırılır. yoga'nın (ve haliyle meditasyonun) son aşamasıdır. anladığım kadarıyla hindistan da dahil olmak üzere; pek unutulmuş, pek önemsenmez hale gelmiş. işte pozitivizmin moderni düşürdüğü hezeyanlar. halbu ki tek amacımız o'dur. us'tan ve koşullanmalarından azade olmak. moksha.
  
  beşer samadhi'de kendini bilmez; varsa bir hu, o'nu da bilmez. bilmeyi bırakır. bilirse o bilir. keza o'ndan başkaca şey yoktur. ne bir ses eder, ne bedeni dokunur, ne de kulağı duyar. lakin görür. ne ile peki? sufiler gönül demişler. upanişad filozofları atman. veda rishi'leri purusha. ben de seven dedim. oldu. atman "bir ve tek olan"ın seven tezahürüdür. gönül hu'dan bir parçadır. alameti farikası sevmek. purusha öz benlik'tir; kendini bildiği an, kendisini ve dolayısıyla her şeyi sevdiğini idrak ettiği andır.
  
  ister aslan yatışında, ister lotus'ta, ister bir ağacın dalında; veyahut beden kendini sol yana bırakmış, bir otobüsün içinde, insan severse düşermiş samadhi'ye. zira ulaşan insan değil, gelen o'dur. kendini ben zannedenin "benim" dediği sevgiyi alır. sevgiye bırakır. orda gönül, atman; sevgi olur. orda bir her şeydir, her şey birdir.
  
  ses yok, sessizlik yok. var yok, yok var. ben yok, o yok. şimdi kapalı bir bohçasın, fakat sınırı yok. akıl yırtmaya çaba ederse bu kapalı bohçayı -ki meyli odur-, dil dönemese, kulak duymasa yine de avaz eder beden. avaz'ın sahibi beşer değil, hu'dur. o'dur çığıran. "hatırla!" diye. "dalıp çıkanlara yakışmaz, sevgiden başkaca şey olmadığını unutmak."
  
  avaz diyende; ne yaktın be homayoun. küllerim sönemedi.
  
  prelude - avaz, pt.1.