türkiye'de yaşamak

• yükselme heveslisi insanın yüksek bina takıntısına baglı olarak balık istifi sokakların üzerinde insa edilmis dairelerin birinde gel gitler icinde dünü yarına baglamaya calısmak. acile yetistirilen bünyenin idrar tahlili icin gittigi tuvalette pislikten comecek yer bulamayıp "biz ayakta da salarız" yigitligiyle elde edilen numuneyi hemsire hanıma verip, bizden önce nice canlarının kanının bulastıgı kanlı eldivenli ellerine kolumuzu uzatırken gözümüzü bile kırpmayız, kanımızın kondugu tüpü kapamak icin, kolumuzdan cıkan enjektor ignesini oturdugumuz hasta yatagına, yere düsmesin diye sapladıgında hic yadırgamayız. hıncahınc araba dolu sokaklarda, park etmek istedigimizde " dükkanın önünü kapama " diyen esnafa " canın saolsun derken tansiyonumuz yükselsede sallamayız. taksim meydanında duvar dibine iseyen vatandasa " sıcsaydın bari lan mavi ceketliiiee " diyen polisimize güleriz, iseyen vatandasa da güleriz. ise giderken sinir krizi geciren otobus soforunun " sikerim gecmisini " diyip kontagı kapayıp assagı inince sigarasini yakıp oracıkta kendi basına greve gitmesine de biseycikler demeyiz. kös kös inip öbür otobusu bekleriz. ve bunun gibi daha neler neler nelerin yasandıgı bu toprakları ve insanına hem kızarız hem de severiz. ( acaba biz delimiyiz neyiz)