yaşam öyküsü

• ".........işte böyle konuşuyor, bu akşam beni böyle konuşturuyor, kendi kendisiyle böyle konuşuyor, ben böyle konuşuyorum. ben varım yalnızca, bu akşam burada, yeryüzünde, bir de hiçkimseye yönelmediği için hiç duyulmayan bir ses ve bir de direnmekten vazgeçen, - ve canlanan ölülerle dopdolu bir kafa, az kalsın unutacaktım bir de beden. bu akşam bu akşam diyorum ama belki de bu sabah. ve çevremdeki tüm bu şeyler (hangi şeyler) artık yok saymayacağım onları, anlamı yok artık bunun. doğaysa eğer, belki ağaçlar ve kuşlar, birlikte oluyorlar, su ve ateş herşeyin sürüp gidebilmesi için, ayrıntıları bilmeye gerek duymuyorum, belki bir palmiyenin altında oturuyorum, ya da içindeki eşyalarla karanlık bir oda. yaptığım şey konuşmak, kurmaca kişilerimi konuşturmak, benden başka kim olabilir ki.. suskunluk anlarım da var. çevreme kulak kabartıyor, bulunduğum yer ve dünyadaki gürültüleri işitiyorum, görüyorsunuz ya, nasıl da çaba harcıyorum usa yakın biri olmak için. yaşamım bu işte, neden olmasın, bir yaşam bu da, dilerseniz, inanıyorsanız buna içtenlikle, hayır demiyorum, bu akşam. görünen o ki sözün olduğu yerde bir yaşam kesinlenebilir, bir öyküye gerek yok hiç, bir öykü zorunlu değil, yaşam yeterli yalniz başina. yaptiğim bir yanlişti bu, bir çok yanliştan biriydi, yani yaşam kendi başina yeterliyken kendime bir öykü aramam yanlişti diyorum.gelişme gösteriyorum, zamanıydı, ölmeden önce şu pis ağzımı kapatmasını öğreneceğim, bir engel dikilmezse karşıma.........."
  samuel beckett^*