yanılsama

• ^{* *}
  
  yenildik: güneşe doğru koşan çocuklardık. günebakan misali güneşin peşinden sürüklendik. güneş tutuldu; ay’a küfrettik. kalbimiz tutuldu; aşk’a küfrettik. avuçlarımız çok kanadı. çocuktuk daha. meyve vermeyen ağaçların gölgesinde büyümeye çalışıyorduk. güneş dönüyordu; biz de... çocuktuk dedik ya... sonra düştük... düş’tük!
  
  düş'tük: biz, aslında hiç olmadık. saklambaç oynadık ömür boyu. zamanında edinemediğimiz misketlerimizi zamansızlıkta cebimize doldurduk. her düşmemizde etrafa saçıldı. ellerimizi iki yana açıp “yine yanıldım” dedik. yanıldık; bir o kadar da yandık!
  
  yandık: sevgilimize, ailemize, arkadaşımıza yan’dık. yalan söylediğimiz anlaşılmasın diye onların gözlerine bakamadık. -ayna’ya da-... ama hep onlar için yandık. su dökmediler bize. susardık ama hiç susmadık.
  
  susmadık: çoğu şeyi parantez içinde söyledik. yoklama kâğıtlarında hep “yok” yazıldık ama karatahtaları en çok biz karaladık. bol özneli cümleler kurmaktan “gizli özne” olduk. andımız’ı okuduk en çok; kendimizi okuyamadık. yarattığımız milyonlarca “ben”in birinden soyunup diğerini giyindik. kendimizi “o”na sunduk. sonra deri değiştirdiği için yılana kızdık. rüya’ya daldık; uykuyu yorucu bulduk.
  
  "her gece soru sordular. onlarla konuştuk. tüm soruları cevapladık. geçmişi anlattılar; geleceği sorduk. geleceği anlattılar; geçmişi sorduk. şimdi'yi sorduk. “şimdi yok” dediler. bilmediğimiz bir dilde sayfalarca yazdık. ama ne yazdık? hatırlamaya çalıştık. “deli” dediler."
  
  ipince bir çizgide yürüttüler. düşmedik...
  son soruyu ('bir kişi bile değilken yalnızlıktan'; şimdi kaç taneyim?) sorduğum(uz)da hep uyandırıldım.
  
  avuçlarım şimdi neden kanıyor?
  
  (bkz: armağan)
  (bkz: #9357729)