hayat

• hayat küçük güzel anların bileşeninden oluşuyor:
  
  cumartesi akşamı şehir dışındai bir restoranda otururken, idil diye dört yaşında bir kız çocuğu yanıma yanaştı. o kadar güzel o kadar kibar bir kız tatlı bir kız çocuğu. olanca kibarlığı ve şirinliğiyle tabağıma baktı; "et mi yiyorsun" dedi "eve"t dedim. "ben de yiyebilir miyim?" dedi. "annenden izin alırsan yiyebilirsin" dedim. annesine gitti izin istedi. annesi bi tabak alıp, açık büfeden et koydu, idil benimle yemek istediğini söyledi. annesi yanıma gelip karşıma oturup oturamayacağını sordu, memnuniyetle kabul ettim.
  
  idil yine de benim tabağımdan yemek istedi. çatalımı bir parça ete batırıp bi dilim uzattım. afiyetle yedi kalkarken yanma gelip sakalıma dokundu. "çok bıyık var" dedi güldüm. sonra usulca yanağımı öpüp gitti.
  
  son bir kaç haftadır yaşadığım en güzel an buydu sanırım. hayat böyle anların bileşkesinden ibaret işte.
  
  sırf şu an için bile yaşamaya değer. hayat küçük bir kız çocuğunun öpücüğünde gizli.