17 ağustos 1999

• adapazari'nin can pazari, golcuk'un ise gocuk oldugu gun
• tam 10 sene önce bu saatlerdi... inanılmaz sıkıntılı bir hava ve evde en geç benim yattığım bir geceydi. uzun süren bir uyuyamama evresinden sonra kabus mu görüyorum diye ilk ürperişim, daha sonra acaba bu sıkıntılı havadan sonra fırtına mı çıktı diye sersemlememden sonra ev ahalisinden deprem oluyor çığlıklarını duymamla beraber durumun ayırdına varmıştım. ölene kadar unutamayacağım odamın kutu misali sallanışı ve kulağımdan hiç gitmeyecek uğultu-takırtı karışımı seslerin daha da belirginleşmesini müteakip güç bela doğruldum ve adeta emekleyerek antreye çıktım. tüm aile toplanıp adeta ölümü beklemeye koyulduk, deprem olgusu yerini kıyamet algısına bırakmıştı. şimdi dün gibi gelen bu korkunç olayın üzerinden on koca sene geçtiğine mi daha çok şaşırayım yoksa tüm bu yaşadıklarımızın sadece ve sadece 45 saniye içinde vuku bulduğuna mı bilemiyorum. velhasıl zamansız gelen bu olay zaman algımı da kökünden sarstı geçti.
• üzerinden geçen 23 koca yıl mı daha hızlı geçti, yoksa o meşum 45 saniye mi?
  o 45 saniyeye neler mi sığmadı? önce kabus görüldüğünü zannedilen anlar, sonra fırtına mı acaba diye sorulan sorular… evdekilerin deprem oluyor diye bağırması ile yaşanan aydınlanma… beton seslerine karışan uğultular… yatağın altına girmeye çalışıp, yatağın altında boşluk olmadığını fark etmek.. emekleyerek evin holüne geçmek.. kıyamet kopuyor zannedilip ailece kelime-i şahadet getirmek, helalleşmek… bir sürü kötü haber… ve sonrasında sağ kaldığına utanacak hale gelmek…