oxygene 3

• jean michel jarre'ın yeni albümü. 2 aralık 2016 tarihinde satışta olacak. 1976 tarihli oxygene ve 1997 tarihli oxygene 7-13 ardından, temanın 14-20 arası bölümlerini içermektedir. şimdilik bir tek oxygene 17 yayında. bakalım ötekiler nasıl olacak.
• jean michel jarre'ın laf olsun diye doldurduğunu düşündüğüm albüm.
  
  vangelis'in rosetta'sını hâlâ yeni şeyler keşfederek dinliyorum. adam durdu durdu, 70 küsur yaşında müthiş bir albüm patlattı. kitaro'nun final call albümü kezâ öyle; bambaşka sularda dolaştı, dolaştırdı bir anda. jarre'ın genç ya da eski kurtlarla hazırladığı electronica 1 the time machine ve ardından gelen electronica 2 the heart of noise beklentilerimin çok ötesinde keyifli albümlerdi ve sanırım o nedenle oxygene 3 için çıtayı da fena halde yukarıda bir yere koydum. e bir de oxygene yani, dünya müziğine yön veren en iyi 10 tema albümde başa güreşen bir çalışmanın mirası olacaktı.
  
  kendi adıma maalesef 15 ve 20. bölümler dışında dişe dokunur bir çalışma bulamadım. adamın electronica'da kullandığı aletler mini moog gibi bu işin en temel ve en basiti denebilecek aletlerdi. bir öze dönüş vardı ama oxygene 3'te de bunu yapmış ve başka müzisyenlerin desteği olmadığından çalışmalar güdük kalmış.
  
  oxygene 7-13, bu temaya veda albümü olarak kalsaymış iyiymiş. jarre'ın akılda kalan ve kesinlikle yıllar boyunca çıkmayan o meşhur melodilerinden hiç yok bu kez. keşke başka bir isimle çıksaymış.
  
  not: yazarken bir yandan da dinliyordum da ekleyeyim dedim: son parçanın ikinci yarısı çok güzel beee!..
• dinledikçe içindeki gizli cevherler ortaya çıkan albüm.
  
  ilk dinleyişimde çok da beğenmemiştim, ama bir kaç kez daha dinleyince üstadın o müthiş dokunuşlarını, arkaplandaki zengin ritimleri ve aralara serpiştirilmiş o leziz melodileri duymaya başladım. bana göre orijinal oxygene albümünden bir eksiği yok. belki tarzı biraz farklı, ama bizi alıp diğer alemlere götürmeye yetiyor...
  
  bir de şöyle düşünün bu orijinal oxygene'in devamıdır yani yeni bir albüm değildir kaldığımız yerden devam ediyoruz... belki de 1976'da çıkan oxygene gibi bir albümü bir daha kimse yapamaz, jean michel jarre dahil.
• özellikle giriş parçası olan oxygene 14 ile retro futuristik müzik nasıl yapılırın dersini veren jean michel jarre albümü. oxygene 17 çocuksu bir heyecanla kan akışımızı hızlandırırken, sanki hayal edilecek daha çok şeyler var der gibi. albümün final parçası olan oxygene 20 ise nostaljik ve hüzünlü atmosferiyle yine çok iyi bir kapanış bölümü olarak karşımıza çıkıyor. albüm bittiği an ilk yaptığım şey; haydi yeniden başlat!
  
  jarre'ı bu noktalara getiren albümlerin başında hiç şüphesiz oxygene gelir. yine bir devam albümü olan ve 1997 yılında çıkardığı oxygene 7-13 o günün şartlarında hiç de fena bir albüm değildi. kaldı ki orijinal albümün uzun yıllar sonra devamını getirmeye çalışmak gerçekten de zor bir iş. oxygene 3 ise dile kolay 40 yıllık bir eserin mirasını devralmış. üstelik ilk albümün üzerinden geçen 40 yılda müzik dünyasında epey büyük değişiklikler oldu. elektronik müzik ile iç içe geçmiş pop müzik köprüsünün altından çok sular aktı ve yepyeni trendler ortaya çıktı.
  
  elbette ilk albümün derinliği, yoğunluğu ve karanlık atmosferi bu albümde pek yok fakat bana göre bu albüm nostaljiden daha fazlası. öncelikle eski ile yeninin başarılı bir sentezi olduğunu düşünüyorum. jarre bu eserinde hem geçmişe hem de geleceğe tekrar bir göz atıp yeni hayaller ve yeni hisler vadediyor dinleyiciye. evet çok şey değişti belki ama 70li ve 80li yılların bakışını taşıyan o eski heyecan ve yaratıcılık yine de analog elektronik seslerin içinde nefes alıp vermeye devam ediyor.