yenidoğan

• ülkü tamer şiiri:
  
  yenidoğan
  
  4
  mektupsuz koma beni,
  denizi deniz yapan sensin,
  ormanı orman yapan sensin,
  sensin tezgahta kan dokuyan,
  gözlerinde serçeler yanan,
  bir aşktan bir dünya kuran sensin.
  
  samanyoluna karışır gün ortasında attığın çığlık,
  hafta sonlarında yaktığın ağıt,
  tabutların ardında yürüdüğün yol,
  koparıp yüreğine attığın başak.
  
  mektupsuz koma beni
  yılların sana öğrettiğini sen bana öğret,
  parmaklarının gölgesini gönder.
  
  6
  mektupsuz koma beni,
  aşkını uzun uzun anlat, utanma anlatmaktan,
  senin elin benim elimi tutsun,
  birlikte sıçratsın ayaklarımız
  yenidoğan'ın çamurunu,
  aynı duvar halısına işlensin ceylanlarımız.
  
  dostum benim, yokuşlu yolum, düzgün ovam,
  günün hangi saatte battığını görememiştik seninle,
  tepelerin arasındaydık çünkü,
  saçak altlarına sığınıyordu çocuklar,
  her evin eşiğinde sessizlik vardı.
  
  o sessizliğin marşını öğret bana
  gizli bir pınar gibi toprak altında akan
  ama bütün kıtaları dolaşan marşı