ağlamak

• herkes için, her daim ota boka yaptığım ama kendim için bir türlü yapamadığım eylemdir.
  
  spoiler veriyorum. not alın. etrafta kimse yokken öyle bağıra bağıra, beş dakikayı geçmeyen, sonrasında da tamam hadi artık güne devam edeyim diyebildiğin hali en güzelidir.
• kimse ağlamasın dediğim. kıyamıyorum ağlayan insanlara.
• çok ihtiyacım var aslında ağlamaya ama nedense bir türlü yapamıyorum. maalesef ülkemizde fight club filminde edward norton ın katıldığı tarzlarda hastalara destek toplantıları da olmadığı için ne yapacağımı nasıl ağlayacağımı bir türlü bulamadım.
• en dayanılmaz, en çaresiz hissedilen anlarda rahatlamak için en güzel hâl. mutluluktan da ağlanırmış öyle duymuştum, hiç başıma gelmedi. neyse konu bu değil. aslında ağlamak gayet insani bir davranıştır ama niyeyse ya zayıflık olarak görüyor insanlar bu durumu ya da acizlik. bir insan ağlıyorsa daha doğrusu ağlayabiliyorsa bu onun hala insan olduğunu, hala merhametli olduğunu gösterir. ben duygusal bir yapıya sahip biri olarak herşeye ağlayabilirim. hele annelik de işin içine girince hepten ağlak oldum bir ara. iki damla yaş alacak illaki o gözlerden. ama kendimle ilgili konularda böyle olmuyor, bazen istesem de ağlayamıyorum. bu da hayatın bir cilvesi. hem
  hayat malaesef romanlardaki, filmlerdeki gibi günlük güneşlik değil. hepimiz türlü zorluklarla mücadele ediyoruz. bazen çok doluyoruz. bazen artık dayanamayacak hale geliyoruz. bazen sabır da bitiyor. elden gelen birşey olmayınca çöküyor insan bir duvar dibine akıtıyor incilerini. sorunlar çözülüyor mu? hayır. ağlamak rahatlatıyor mu? evet. ama yine de ağlamasın kimse. kıyamıyorum.
• (osmoz)
  bir tür akıl işidir.
  çaresizliğe dayanamaz,
  yangınını söndürmeyi üstlenir.
  ama gözleri kendi içini nasıl görebilir?