baba

• yemeyip yediren, giymeyip giydiren, yaşamayıp yaşatan (bkz: abartmıyorum), benim yaşantıma bütün mutluluğunu hırslarını endeksleyen, herkesin çok sevdiği saygı duyduğu, benim yıllarca hayran olup sonra yıllarca nefret ettiğim, 8 ay hiç konuşmadıktan sonra ağlayarak boynuna sarıldığım, kendisinden bahsederken sık sık gözümün dolduğu, annemle bana bulaşık yıkattığı için kavga eden, kendi ağzına geleni söylese de hiçkimsenin bana kötü birşey söylemesine izin vermeyen, her telefon konuşmasında param olup olmadığını soran, sınav zamanlarımda evime geldiğinde bana yemek yapan insan,ilk gençliğimin sinir savaşlarının galibi, hakkında kötü konuşmaya artık kıyamadığım (bkz: büyüdüm) insan.
  
  anlıyorum, affediyorum ama uzak olsun. uzak olsun iyi olsun.
  
  yıldızlar, papatyalar, yıllar..
  
  yukarıdakileri 24 yaşımda yazmışım. 33 yaşındayım. ve affetmiyorum onu.
• baba bütün kötülüklerin anasıdır.
• "babana bile acımayacaksın" derdi benimki. yapamadık bunu. toplumca yapamadık. babaları hep affettik. annelerini döven babalarını affeden insanlardan oluşan bir toplumuz. kendisine zulmedeni, kendisini aşağılayanı affetmen için sana yalvaran annelerimiz var: "babandır". bu babandır'daki zavallı çıkarcılık.. güç babanda, ne yaparsa yapsın uzak durma ondan. anneliğimiz böyle, zayıf, hesaplı.. babalığımız şişmiş, patlamak üzere. babasız olamayan bir toplumuz işte. apo kürtlerin babasıdır mesela. atatürk öyle, baba değil öğretmenim dese de babasız yapamayan türklerin baba gibi sarıldığı. en son tayyip babasızların babası, hem de en dik, dimdik. tam aradığımız gibi.
  böyleyiz. ithal sendromlar açıklamıyor ki bizi. anneciğinin dayak yediğini görerek büyüyen çocuk dayak atana baba derse bir suçluluk psikolojisi dersinden kalır mıyız geçer miyiz? ne kadar iyi olabiliriz?