bir kedi sahibini yitirirse

• ahmet tüzün'ün türkçeleştirdiği bir wislawa szymborska şiiri.
  
  insanın kalbini avuçları içine alıp evirip çeviren bir naiflikte...
  
  --- spoiler ---
  
  ölmek
  bir kediye yapılabilecek
  en büyük kötülüktür
  ne yapar bir kedi, yitirirse sahibini?
  duvarları tırmalar, eşyalara sürtünür
  hiçbir şey değişmemiş, dokunulmamış hiçbir şeye
  sanki burada
  her şey farklı, yerinden uzak
  her şey oysa
  dışarıdan gelen ses, bildik ses değil
  yok artık, yavaşça dokunan
  oda lambasına
  tabağa balığı koyan el, aynı el değil
  bir şeyler eksik, tam değil bir şeyler
  masada
  zamansız gülüşler, gereksiz sözler
  odada
  birileri uğruyor
  ne bir sevgi, ne bir sıcaklık,
  çıkıp gidiyorlar sonra;
  izin verseler,
  sevinecek, paylaşacak oysa
  bütün dolaplar karıştırılmış
  bütün çiçekler devrilmiş
  halı altlarına bakılmış;
  yasaktı,
  gazeteler yırtılmış;
  ne kalıyor geriye
  uyumaktan ve beklemekten
  başka
  ah
  bir gelse, çıksa ortaya
  anlardı
  böyle kötülük, yapılmaz bir kediye
  ses çıkarmadan, sıçramadan
  şimdilik
  sevmiyormuş gibi onu
  diklenirdi yavaşça, yumuşacık patileriyle
  --- spoiler ---
• kediler insanları değil evleri sahiplenirler. şairin kalbi kırılmayacaksa belirtmeliyim ki kedinin sahibini yitirmesi hiç öyle sandığı etkileri yaratmayacaktır. yeni bir yemek kaynağı bulur ve yoluna devam eder.
  (bkz: bugün yine çok gerçekçiyim)
• karnını doyuracak başka sahip bulur, ölmüş ise yenisini bulmadan önce eski sahibini yer.
• yakin bir zamanda gordugum, kedinin bunu hissettigidir. kedi hala sahibini arar, birgun cikip gelmesini bekler.