ile

gece

kimi sevsem, gözlerinde bir karanlık, gece. usulca sokulup "geceleri uyku tutmayan çocukluğundan mı tanıyorum seni" deyip kaçmak istemiştim oysa.. kalakaldım. ışıksızlığa, ıssızlığa alışan için vazgeçmek mümkün müdür? bilmiyorum. tek tük ayaksesleri, hayattan kalan..kalakalan, ben gibi. uykulu ,düşünceli yüzlerini,tenimi ürperten soluğunu, uzakevlerde yanıp sönen ışıklarını sevdiğim karanlık. aynı yıldızda karşılaşan yüzlerin masalı sanki. gün doğarken, sabahın ilk ışıkları,ezan sesleri uzaklardan gelen,yanan ve sönen ışıklar yeniden yanan ve sönen gitgide birbirine karışan ve gerçekliğini yitiren, içimdeki herşey gibi..

devamını okuyayım »