en dokunaklı şiirlerden mısralar

• öğrendim ki
  ne kadar küçük dilimlersen dilimle
  her işin iki yüzü var
  
  ataol behramoğlu-öğrendim ki
• çıkar giderim bu kentten daha olmazsa,
  sensizliğin bir adı olur, bir anlamı olur belki
  
  biliyorum sana giden - cemal süreya
• sende, ben, kutba giden bir geminin sergüzeştini,
  sende, ben, kumarbaz macerasını keşiflerin,
  sende uzaklığı,
  sende, ben, imkansızlığı seviyorum,
  
  sende, ben, imkansızlığı seviyorum,
  fakat asla ümitsizliği değil...
  
  yine sana dair - nazım hikmet
• ve sen düşlerime her
  gelişinde, gidişinle bir kez daha
  talan ediyorsun kerpiçten yapılmış
  köy evlerini..
  gitmelerin diyorum, bu kadar faşist
  olmamalı...
• koynumda çırılçıplaksınız
  şehir, akşam ve sen
  aydınlıgınız yüzüme vuruyor
  bir de saçlarınızın kokusu.
  bu çarpan yürek kimin
  sesleri soluklarımızın üstünde küt küt atan
  senin mi, şehrin mi, akşamın mı, yoksa benimkisi mi?
  
  akşam nerede bitiyor, nerede başlıyor şehir
  şehir nerede bitiyor, sen nerede başlıyorsun
  ben nerede bitip, nerede başlıyorum?
• ben mi? evet...
  bir gün çıkıp gideceğim
  kapıları, evleri, dergileri, hüzünler bırakarak...
  bir çiçek merhaba diyecek...
  hoş geldin diyecek dağ...
  orman gülümseyecek...
  anımsayışların, bekleyişlerin, ümitlerin ya da ümitsizliklerin
  hırsların, yarışların, tasaların kalktığı yerde
  tam anlatının kaldığı yerde başlayacak şiir...
  hiç kimseye seslenmeyen,kendi kendine yeten sadece...
  kendi mantığı;kendi güzelliği içinde tutarlı...
  .
  .
  .
  ben mi? evet. çıkıp gideceğim bir gün...
  tasasız, gözyaşsız, geride birşey bırakmadan ve birşey beklemeden ilerde...
  sadece yağmur sularından pırıl pırıl bir yürek
  artık kendi kendinin anlamı ve nedeni olan bir yürekle…
  
  ben mi evet- ataol behramoğlu
• ne içindeyim zamanın,
  ne de büsbütün dışında;
  yekpare, geniş bir anın
  parçalanmaz akışında.
  
  bir garip rüya rengiyle
  uyuşmuş gibi her şekil,
  rüzgarda uçan tüy bile
  benim kadar hafif değil.
  
  başım sükutu öğüten
  uçsuz bucaksız değirmen;
  içim muradına ermiş
  abasız, postsuz bir derviş.
  
  kökü bende bir sarmaşık
  olmuş dünya sezmekteyim,
  mavi, masmavi bir ışık
  ortasında yüzmekteyim.
  
  tanpınar.
• bari bir hatıra kalsaydı şu toprakta diri..
  yer yarılmış, yere geçmiş şüheda türbeleri!.
• ağaçlar sonbahara hazırlanıyor
  bu şehir o eski istanbul mudur
  karanlıkta bulutlar parçalanıyor
  sokak lambaları birden yanıyor
  kaldırımlarda yağmur kokusu
  ben sana mecburun sen yoksun
  
  sevmek kimi zaman rezilce korkuludur
  insan bir akşam üstü ansızın yorulur
  tutsak ustura ağzında yaşamaktan
  kimi zaman ellerini kırar tutkusu
  bir kaç hayat çıkarır yaşamasından
  hangi kapıyı çalsa kimi zaman
  arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu
  
  fatih'te yoksul bir gramofon çalıyor
  eski zamanlardan bir cuma çalıyor
  durup köşe başında deliksiz dinlesem
  sana kullanılmamış bir gök getirsem
  haftalar ellerimde ufalanıyor
  ne yapsam ne tutsam nereye gitsem
  ben sana mecburum sen yoksun
  
  belki haziran'da mavi benekli çocuksun
  ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor
  bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden
  belki yeşilköy'de uçağa biniyorsun
  bütün ıslanmışsın tüylerin ürperiyor
  belki körsün kırılmışsın telaş içindesin
  kötü rüzgar saçlarını götürüyor
  
  ne vakit bir yaşamak düşünsem
  bu kurtlar sofrasında belki zor
  ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden
  ne vakit bir yaşamak düşünsem
  sus deyip adınla başlıyorum
  içim sıra kımıldıyor gizli denizlerin
  hayır başka türlü olmayacak
  ben sana mecburum bilemezsin
• ne zaman bu şiiri okumaya başlasam mideme ağrı giriyor önce peşinden gözlerim doluyor. bıçak saplıyor dizeleri:
  
  annemle ilgili şeyler
  
  sevgili anneciğim
  
  binlerce kez açıldım, binlerce kez kapandım yokluğunda
  kocaman bir dağ lalesi gibi
  ve kapkara göbeğini dünyaya fırlatacakmış gibi duran.
  
  şimdi mucizevi bir yerdeyim
  muc'un ucuz evinde
  sanki mürekkebi rutubet olan bir kalem
  duvarlara hep senin resmini çiziyor
  dili geçmiş zamanda birçok resim,
  hep gülümsüyorsun
  aklının ortasında mavi bir yıldız varmış gibi
  ve o yıldız karanlık bir şubat akşamında
  durmadan soluyormuş gibi.
  
  hatırlar mısın?
  mavi saçlı bir tanrı gibi severdim burdur gölünü
  o göl şimdi içimde kocaman bir anne ölüsü
  vişne bahçeleriyle dolu,
  neşeli bir şehre benzerdi senin sesin.
  bazen ölmek istiyorum.
  beni yeniden doğurman için
  iri, ekşi bir vişne tanesi gibi
  
  kışbaşında bir ton kömür yığarlardı kapıya
  bazen görülen rüyalar gibi kapkara
  bir ton rüya çıtırdarken
  sen kar yağmadan önce başkaydın,
  kar yağdıktan sonra bambaşka.
  sanki hep buluğ çağındaydın.
  kuşlar zaptederdi sonra her yeri, sabahları
  binlerce kez söylerlerdi, söyleyeceklerini.
  bizim hiç anlamayacağımız bir şeyi.
  
  senin şarkıların aç kuşlara buğday saçardı.
  kediler yusyuvarlak dururdu karın ortasında
  kar manzaralı bir resmin ortasında durur gibi
  gri kediler sarmıştı etrafımızı, gri dağlar...
  bir tek senin çocuklar üşüyecek rengi saçların vardı.
  
  ben bu eve muc'un ucuz evi diyorum.
  yokluğunda böyle oldum.
  mucize öldükten sonra, buraya taşındım.
  ve inan
  muc bu evi bana ucuza verdi.
  
  yaşasaydın, hayatının ortasına
  güller yığan bir adam olsun isterdim babam.
  sen bir çocuk romanı annesi ol isterdim.
  ölü mısır tarlaları hışırdıyordu
  ve kalbimde çıngıraklı yılan sürüleri
  diye başlayan bir çocuk romanında...
  şalına sarınırdın, toprağa sarınır gibi
  erken öleceğini biliyordum bana bırakmak için,
  bu acımasız ölü anne sesini.
  
  şimdi mucizevi bir yerdeyim
  zaman bir salyangozun vücudunda yaşıyor burda
  ve çok ağır ilerliyor.
  yüzümdeki çillerden başka
  isyan eden biri yok hayatımda.
  
  not: ölen her kadın için bir şiir yazdım.
  onları muc'a evin karşılığında verdim
  çok ucuza.
  artık bütün üzgün oluşlarımın adı:
  anne.
  
  didem madak