kan kalesi

• elbet bir hinlik vardır seni sevişimde
  ey kanıma çakıllar karıştıran isyan
  
  saçlarıma bin küsür yalnızlığı takıp girdiğim şehre
  insan varlığımızdan tuhaf tohumlar bıraksam
  günü geçmiş bir gazete, toprak bir çanak
  bir daha gelmem belki diye bir not bakır maşrapanın yanında
  şeytanlar da yürür benimle herhal ıslık çaldığım için
  bir şahan tüylerini döker ardımsıra
  artık bırakılmaktan yapılma bir adam sayılırım
  böğrümde kambur çocuklardan bir payanda.
  
  gizemli bir dehliz gibi şehri dolaşıyorum
  sıkıca tutuyorum kendimi şehre karışmaktan alıkoymaya
  her yerimde urlar çıkıyor, biraz kürt, biraz köylü, biraz makina
  kangren oluyorum bahar geldiği için
  urlarımı kesiyorum kör bir usturayla
  ama kopmuyor onlar ve bana şehri dolaştırıyor
  bırakabileceğim her şeyi bıraktırıyor bana
  kızlardan geçilmiyor köprüler, ayak bileklerime dek
  yükseliyor kız tortuları
  tülbentlerden kanı süzülürken körpe yavruların
  bir bazı şeyler bulmalı yüzümüze tebelleş olan bu korkuya
  -avluya çık
  -avluya kara bir şey bırakılmış
  (bir bomba)
  
  kulaklarımız alışmıştı tıpırtısına yağmurun
  şehre sıkıntının rahatlığı basmadan giriyorduk
  filimler üç günde bir değişiyordu
  bense ikircikliydim ama korkmuyordum
  polis olan babamla tatil arasında uçuşup duruyordum durmadan
  urlarım yoktu, suçum yoktu,
  ve beyaz kuşlar kalkardı anamın hırkasından
  şehre karışmayan bir dehliz değildim
  sevinçle kovalıyordum kendimi
  bunları ansımak başımı döndürüyor bazan
  elbet bir hinlik vardır seni sevişimde
  ey kanıma çakıllar karıştıran isyan.
  
  azan bir hevestir artık tanyeri
  söküp gövdesinde bir cehennem parçalamak ister insan
  şehrin defterini dürüp uzanmak ister yanına
  üstümüzü kuş sesinden bir lekeyle örtmeli
  umudumuzu kapmaya gelen makinaları
  bütün çirkefini şehrin çarpıtıp aşkımıza
  solumak gece
  terlemek gece
  gece çarşaflara...
  
  açıklanacak, belletilecek olan belki
  milât öncesi ve sonrası lâkırdıları
  karışık banka hesapları, navlun
  yani öylesine açık değil pek
  hatta
  -şehir mi, değil mi burası-
  kötürüm bir kurt çantamı karıştırıyor
  neden karıştırıyor, ne hakla
  direnmeler, erzurumlar, kalfalar
  gecenin ipini koparan gece safaları
  -var mısın yok yere ağlamaya... ki bir sis
  yanık bırakılmış bir fısıltı
  şehri sarıyor, bir dehliz olan bana ulaşamıyor ama
  herkesin içinde iğdiş bir bahar
  bacakları eriyor memurların, evkızlarının
  ve saat 24 vardiyasının işçileri
  inmiyor ocaklarına.
  
  yufka mıdır
  yufka mıdır benim bakışım dünyaya
  ki acılarıyla başlatırım insanları
  derimi yalayarak geçen mevsim
  beni alır şehirden yıpranmış bakışlarla
  her askere gidenin, her tören yorgununun
  kondurur kemerinin kaşına.
  böylece ben, o küskün, o karışmayan dehliz
  koca bir tomruğu yüklenirim arkadaşlarla
  koca bir tomruğu kaldırıp kaldırıp
  kümbetlere, bitkinliğin bordasına...
  kanın çığırından çıktığı saattir bu
  memelerini bana sıkıca bastırdığın
  hercai bir yürek somurtkan kepenklerin ardında
  şehri acıtan çocukluğumuza değdikçe
  biz seviştikçe bizi acıtan
  kukumav kuşları, mânilerle dolu bir yatak
  zaç yağı şişeleri kocaman.
  
  sen şimdi sevincimin akranısın
  ey kanıma çakıllar karıştıran isyan
  doğrusu seni toprağı eller gibi sevdim
  yaralarımı onduranımsın
  yatağımı hiç boş bırakmayan...
  yüzümü ellerimle yine kapayayım mı?
  bekçi karısının belaltını mı anlatayım insanlara
  yoksa onlara bilinmez bir toprak mı adayayım
  değil
  partizanlığım dalaşmak istiyor anla
  bu sarsak hırgürüyle dünyanın
  dalaşmak dalaşmak dalaşmak
  böylece aşk akranım oluyor benim
  ey bayırdan ve yokuştan uzaklara
  ey çırpınan bir geyiktir memelerin
  karnın ısırgan otları gibi aklımda.
  
  ismet özel