werckmeister harmoniak

• güneş tutulmasının canlandırıldığı açılış sahnesi ile beni baştan fetheden film. sonuna kadar izleyebilenler büyük insanlar, saygı duymak lazım. ben ilk defa béla tarr izliyorum, onu anlamaya çalıştım. sahneler tek planlardan oluşuyor ve sahne bitene kadar anca tekniği çözebiliyorsun. oyuncu kadrajdan çıkana kadar sahne değişmiyor. tiyatro gibi. her mekan tek bir plan.
  
  tatlı bi duygusallığı var, arada ters köşe yapıyor, müzikler harika...
  
  filmin bize sunduğu dünya baş karakter janos'un kafasındaki dünya ile sınırlı sanki. bu nedenle çok küçük. bu ufak dünya içerisinde kocaman bir balina... acaba biz mi ufağız yoksa dünya mı çok büyük? masalsı bi anlatımı var ki karakter sürekli akrabalarına gidip onlardan bundan sonra ne yapması gerektiğini öğreniyor, tek başına hayatına yön veremiyor, sonunda dünyası paramparça oluyor... balinanın gözü sanki bizim gözümüz, ya da bir dış dünya, içeriden dışarıya, dışarıdan içeriye bakmayı sağlayan bir pencere gibi...