veda ederken 2020'ye bir not bırak

• sen öyle bir yıldın ki, bazen çok uçlarda gezindim bazen en diplerde kulaç attım. battım çıktım derken nefesim zor yetti sonunu görmeye.
  
  içine pek çok ilki sığdırdım; ömrümün en zor, en yoğun, en güzel ve en hüzünlü yılıydın benim için. yapamam dediklerim, olmaz bildiklerim, hiç gitmeyecek gibi sevip hiç sevmemiş gibi gittiklerim...
  
  kendimden, hislerimden öylesine kaçtım ki yüreğimin arasına sıkışan tüm duyguları temizleyip kapısını kapattım. sonra da kapıyı çalanlara, içerden; "evde kimse yok" diye seslendim, yoruldum çünkü. avuçlarıma bırakılan hayal kırıklıklarını ceplerime doldurup ufuk aşındırmaktan yoruldum...
  
  beni sadece yormakla da kalmadın tabii, ilk kez böylesine kimsesiz hissettim kendimi. ne kabuğuma sığabildim ne bulunduğum kapta şekil alabildim. gittim ben de... ne yana gittiysem olmadı, sonra oluruna bırakmayı öğrettin. ne iyi ettin!
  
  bu yıl benimle bir tür alışveriş yaptın sanki. kalbimden aldıklarına karşılık sus payı olarak hayallerimden bir fragman sundun, ama onların önüne de öyle engeller koydun ki, o engelleri aşmaya çalışmaktan fragmanı analiz edip bir sonraki hamleni çözemedim. sonuç itibarıyla da "yok artık!" dediğim ne varsa hepsinin var olduğunu öğrettin.
  
  bir de yeterince üzdün, yaptıklarına baş kaldıran her zerremi bir kum fırtınasına katıp uzaklara sürükledin. hani gelen gideni aratır derler ya umarım senden sonra kasırga çıkmaz. aramızda kalsın ama ben o kadar güçlü değilim, direnemem.
  
  ve sen... hiçbir yıla sığdıramadığım... yıllar bitip yitse de sen, hep kal... bir yaz güneşiyle yüreğimin penceresinden sızdın, farketmedim bile benliğime nüfuz eden seni. köşe kapmacayla başlayan oyunumuzda ben sobelendim, zaten bu tür oyunlarda hiç iyi olmadım. rolün farklı olsa da yerin hep aynı...
  
  öyle işte...
  
  artık kapıyı kapatabilirsin 2020...