çocuk var diye boşanmamak

• çocuğa yapılabilecek en büyük kötülüklerden biridir aslında. evlilikte bir şeyler ters gittiğinde artık orası bir hapishaneye dönüyor, eve giderken ayaklarınız geri geri gidiyor. iş o raddeye gelmiş, evliliğin yürümediği aşikar, çocuğun en büyük rol modeli olan çiftler mutsuz belli ki, çocuğu böyle bir yuva(?) içerisinde büyümeye mecbur bırakmak ne kadar adil olabilir? istedikleri kadar çocuğa yansıtmıyoruz falan diye bahaneler uydursalar da böyle bir şeyin mümkün olmadığını, çocukların aptal olmayıp aksine sezgilerinin çok güçlü olduğunu içten içe bilir ebeveynler. zaten 'sorunlu' diyebileceğimiz bir ortamda büyümek zorunda kalan ufacık çocuğun üzerine bir de bu sorumluluğu yüklemek?
  
  şu mazerete sığınarak ayrılmamak aslında kendi içinde o kadar tezat ki. güya çocuğun iyiliği için çift ayrılmayarak "fedakarlık" yapıyor; ancak sebebi bencillikten başka bir şey değil çünkü böyle yapınca çocuk haricinde kimse suçlu olmuyor, ne güzel dünya. umarım bir insan hayatının değerini, anne ve babanın küçük bir tavrının dahi bir birey üzerinde yaşam boyu asla silinmeyecek kalıcı izli etkiler bıraktığını, kişiliğini şekillendirdiğini anlamadan çocuk sahibi olmaz kimse. yoksa affedilmiyorsunuz, belki de affedilmemelisiniz.