italyanların yapıp türklerin yapamadığı şeyler

• kültürel inşa. biz bunu yapamıyoruz. tarihimize baktığımız zaman ya oryantal bir tat görüyoruz bolca arabesk duygularla ya da savaşları fetihleri görüyoruz.
  
  müzelerimiz çürürken şehrin dokusuna karışmıyor. adeta koleksiyon değeri olan ama kullanım değeri olmayan binalar şeklinde müze inşa ediyoruz.
  
  müziğimize sırt çeviriyoruz. bugün osmanlı saray sergi müziğini kim biliyor? ya diğer güzel eserler? mecidiye marşını kim biliyor? veya abdülaziz’in bizzat bestelediği bu eseri kim biliyor?
  
  biz daha osmanlı padişahlarının eserlerine dahi sırt çevirmiş durumdayız. padişahlara bakınca halife, tarihe bakınca gaza ve cihat görüyoruz. bugün fatih’in imzasına (roma hükümdarı) dahi sahip çıkamıyoruz. bizanstan aldığımız geleneği biz yok sayarken iki bin kilometre kuzeyde sırf bir bizans gelini aldı diye rusya kendini üçüncü roma ilan ediyor.
  
  tarihimizin plastik sanatlardan, resim ve minyatürlere kadar uzanan geçmişi ülkede ancak bir avuç kişinin bilip ilgi duyduğu bir alanda heba oluyor. suya birkaç boya damlatan ebru yaptım diye dolaşıyor.
  
  meydanlarımızı çirkin binalarla kapatıyoruz. şehirlerimizin ruhunu alıyoruz. bugün türk evi dediğimizde gösterebildiğimiz sağda solda kalmış birkaç ev. bırakın osmanlı mimarisini erken dönem cumhuriyet mimarisini dahi terk etmiş durumdayız. mimari anlayışımız ya toki konutları ya da abuk tasarımlarla üzerine nazar boncuğu kondurulmuş bilmemneoğulları apartmanlarından ibaret.
  
  kültürel hazinemiz tarihte dururken bizler tarihsiz ne olduğu belirsiz şekilsiz bir kültür dahi denilemeyecek bir yaşam biçimini kavga dövüş yaşamaya devam ediyoruz.
  
  yani işin özü italya yapılması gerekeni yapıyor. biz ise bizde olanı değerlendirmeyi geçtim kendi kültürümüzün farkında dahi değiliz. ülkenin insanları ya batı medeniyetleri hakkımızda ne buyurursa ona iman eder gibi inanıp katılıyor ya da “destur” çekip yedi düvele meydan okuma kafasına giriyor. bu hengameden bunalanlar ise sadece yaşamaya çalışıyor.