geceye bir şiir bırak

• aşk kalbimi yakan bir volkan gibidir,
  en sevdiğim tatlı kazandibidir.
  leyla sev beni sokma müşküle,
  beraber kaşık atalım bir tabak keşküle.
  
  (bkz: tosun paşa)
  şairene sözlerle ^* şeker koması ile iyi geceler
• sevmek
  güzel meslek
  ama zor
  can dayanıyor
  dayanmasına
  ama yürek
  gitti gidecek
  
  bedri rahmi eyüboğlu
• yine aklımda bugün sen varsın,
  yine derdinle hayalim hasta.
  bürüsün kalbimi derdin sarsın;
  bir ümit var bu tükenmez yasta.
  
  bir yaram var! ona merhem vurman,
  bir hayaldir ki gönülden taşıyor.
  ayırırken bizi yollar ve zaman,
  sana kalbim daha çok yaklaşıyor.
  
  nerede bilmem o geçen günlerimiz?
  artık onlar yeniden gelmeyecek.
  nerede kırlar, uzayan yol ve deniz,
  o öten kuş, o güzel pembe çiçek?
  
  göklerin ziyneti mes'ut kuşlar
  ötüşürlerdi yağarken yağmur.
  şimdi onlarda melul olmuşlar,
  çünkü artık ne ışık var, ne de nur.
  
  dinledik rüzgarı sessiz sessiz
  okuyorken bize bir gamlı kitap.
  suya çizmişti gümüşten bir iz,
  yükselirken gece dağdan mehtap.
  
  şimdi hülyaya gömülmüş ölüyüm;
  ne gelen var, ne giden var, ne soran.
  ıztırap yaylasıyım gam çölüyüm;
  esiyor sadece gönlümde boran.
  
  bir hayal alemi ardında; uzak,
  sisli iklimlere sürdüm, gittim.
  varlığım burda sönüp kaybolacak...
  belki ben şimdiden öldüm... bittim…
  
  hüseyin nihal atsız (25 ekim 1944)
• gittin.
  şimdi bir mevsim değil koca bir hayat girdi aramıza.
  biliyorum ne sen dönebilirsin artık ne de ben kapıyı açabilirim sana.
  
  şimdi biz neyiz biliyor musun?
  akıp giden zamana göz kırpan yorgun yıldızlar
  gibiyiz.
  birbirine uzanamayan boşlukta iki yalnız yıldız gibi
  acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz.
  bir zaman sonra batık bir aşktan geriye kalan iki enkaz olacağız, yalnızca kendi denizlerimizde sessiz sedasız boğulacağız.
  
  ne kalacak bizden?
  bir mektup, bir kart, birkaç satır ve benim şu kırık dökük şiirim sessizce alacak yerini nesnelerin dünyasında.
  ne kalacak geriye savrulmuş günlerimizden bizden diyorum, ikimizden ne kalacak?
  
  şimdi biz neyiz biliyor musun?
  yıkıntılar arasında yakınlarını arayan öksüz savaş çocukları gibiyiz.
  umut ve korkunun hiçbir anlam taşımadığı bir dünyada bir şey bulduğunda neyi, ne yapacağını bilemeyen çocuklar gibi, artık hiçbir duygusunu anlamayan çocuklar gibi.
  
  ve elbet biz de bu aşkla büyüyecek, her şeyi bir başka aşka erteleyeceğiz.
  
  ^*
• emeklerken vazgeçtim büyümekten,
  ayağa kalkmaktan.
  ne de olsa düşecektim.
  ne de olsa kanayan dizlerimi
  annemden başkası öpmeyecekti.
  büyürsem düşecektim.
  “düşe kalka öğreneceksin”
  diyecekti babam.
  herkesten;
  benim bilmediğimi bildiğini iddia eden
  herkesten,
  gizlice nefret edecektim.
  belki bir gangster,
  belki de nitelikli bir
  serseri olacaktım.
  büyük adam olmayacaktım ben!
  hem büyürsem sana aşık olacaktım.
  sen beni tanıyana kadar sevecektin.
  tanıyınca vazgeçecektin.
  bir de gözden düşecektim.
  nasılsa düşe kalka...
  belki de beni unutana kadar sevecektin,
  ya da unutacak kadar sevecektin.
  ben,
  beni unuttuğunu unutmak isteyecektim
• kim vurduya gitti aşkımız faili meçhul değilse nefsi müdafaadır...
  ellerimizdeki kelepçenin anahtarı sende
  
  kavgamızın tek seyircisi bu şehir
  tutunduğumuz tek dal içimizdeki isyandır
  
  söyle sevgilim sen söyle
  akan kanımızın hesabını kime soracağız?
  kim toplayacak gözyaşlarımızı
  kim koyacak sevgiyi içimize
  
  gittik gittik gittik
  acılara gittik
  keşkelere gittik
  ben sana sen bana gittik
  sonra öğrendik ki dünya yuvarlak, kaldık
  
  sen bağıra bağıra ağlardın ben susardım
  sen duvarları yumruklardın duvarlarında ellerinin izleri kan içinde
  ben içime içime oyardım kendimi
  sen çimenlere yatıp uyuyakalırdın
  ben banklara tünemiş uykusuz
  sen ot içerdin duman kusardın geceye
  ben tek sigaralık ciğerimle öksürüklerde
  sen aşka inanmazdın sen inanmazdın
  ben maviye inanırdım
  boynumdaki yorgun damarların mavisine
  beyaz dalgaları omuzlayan deniz mavisine
  denizin bittiği yerde başlayan göğün mavisine inanırdım
  bi de ensemde ki dövmeye inanırdım
  
  kuş ölür sen uçuşu hatırla …
  (bkz: füruğ ferruhzad)
• el vardır ele olur el
  bel vardır bele olur bel
  dil vardır dile olur dil
  göl vardır göle olur göl
  döl vardır döle olur döl
  
  manası çok derin. ilkkanlar anlamaz.
• ikimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım
  şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından
  bebe dişlerinden güneşlerden yaban otlarından
  durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar
  şu aranıp duran korkak ellerimi tut
  bu evleri atla bu evleri de bunları da
  göğe bakalım
  
  falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım
  inecek var deriz otobüs durur ineriz
  bu karanlık böyle iyi afferin tanrıya
  herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum
  hırsızlar polisler açlar toklar uyusun
  herkes uyusun bir seni uyutmam bir de ben uyumam
  herkes yokken biz oluruz biz uyumayalım
  nasıl olsa sarhoşuz nasıl olsa öpüşürüz sokaklarda
  beni bırak göğe bakalım
  
  senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım
  tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum
  bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi
  sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor
  seni aldım bu sunturlu yere getirdim
  sayısız penceren vardı bir bir kapattım
  bana dönesin diye bir bir kapattım
  şimdi otobüs gelir biner gideriz
  dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç
  bir ellerin, bir ellerim yeter belleyelim yetsin
  seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat
  durma kendini hatırlat
  durma göğe bakalım
• giden bir halin var
  özleminden vazgeçmiş gibi
  kal demeye de varmıyor dilim
  çaresizim, elim kolum bağlı
  elveda da diyemem, kalbimde derin bir ağrı.
• yazmamak ne mümkün?
  pazar gününe benzeyen bir perşembeyse ve eylül ayının sonları gibiyse hissedilen hava sıcaklığı..
  ruhumuz bu kadar dağınıkken ve oturmaya yer bulamazken kalplerimizde ve hiç bir şey geçmişi geri getirmeyecekken; pişmanlıklarımız, keşkelerimiz çöreklenirken tam da bu saatlerde baş ucumuza..
  
  ne mümkün yazmamak?
  acabaların çığlığında duyamıyorken birbirimizi ve herkes insanlıktan aldığı nasibi sadaka veriyorsa şeytana..
  
  gel de yazma hadi!
  sen ve benden biz olmuyorsa,
  "biz" olanlarda bile kekremsi bir tat varsa,
  ve hepsinin ötesinde yetmiyorsa nefesim kelimelere can vermeye..
  
  sen, kalbimi ikiye bölen nehirin karşı kıyısındayken,
  mutsuzluk değil umut bana yazdıran güzel kadın..
  gel de yazma..