zbigniew herbert

• deniz kıyısında yürüyoruz
  ellerimizde sıkıca tuttuğumuz
  iki ucuyla antik bir diyaloğun.
  - beni seviyor musun?
  - seni seviyorum.
  
  çatık kaşlarla
  özetliyorum tüm bilgeliğini
  iki ahitin,
  astrologların, kâhinlerin,
  bahçe filozoflarının *
  ve inzivadaki filozofların.
  
  ve şöyle geliyor kulağa:
  - ağlama
  - cesur ol
  - bak herkes nasıl
  
  dudaklarını büzüyor ve diyorsun ki:
  - din adamı olmalıydın sen
  ve usanmış, çekip gidiyorsun
  kimse sevmez ahlakçıları
  
  ne demeliyim kıyısında
  küçük, ölü bir denizin
  
  yavaşça dolduruyor su
  yerini yok olan ayak izlerinin
  
  * sanırım epicurus'un öğrencilerinden bahsediyor burada.