artin

• hülya avşar' ın bi filmi vardı, çocukken trt' de izlediğim. orta direk bi ailenin büyük kızını oynuyodu. baba rolünde de erdal özyağcılar vardı. her akşam bi ufak bitirirdi, işten dönünce. ne kıskanırdım ulan! hhım, neyse efendim, konumuz bu değil! sabah sabah, alkolikliğimin çocukluğuma dayandığını deşifre etmemin manası yok:) avşar kızını keşfediyolar, reklamlarda oynatıyolar falan filan... ailesi, kızın reklamlarda, filmlerde, dizilerde oynamasına her karşı çıktığında, kızın sığındığı bi artin amca vardı; mahallenin büyüklerinden. artin amca rolünde de, bizimkiler' de şükrü' nün babasını oynayan oyuncu rol alıyodu.
  eee, bi şeyler hatırladığını sanıyosun ama bi bok hatırlamıyosun, zaten bundan bize ne dediğinizi duyar gibiyim. yahu türk sinemasında da artin diye bi karakter vardı yani, onu diyorum! neyse, sabah sabah bu kadar çıkıyo işte. diyeceğim o ki, ben seviyodum o artin amcayı. bi filozof tavrı vardı o adamın ama öyle kuşçu ya da ömer baba falan gibi beş dakikada bir aforizma sıçan, tek cümleyle hayatı özetleyenlerden değil de; daha bi görmüş geçirmiş, herkesin yaptığı hataları yapmış, 70-75 yıllık deneyimlerine dayanarak, hayatı artık kuşbakışı görebilen sıradan bi adamdı. ya da ben çocukluğumu özledim ve artin amca çocukluğun saflığını, masumiyetini simgeliyo. hımm, ben biraz düşüneyim bunu...