anno domini high definition

• bir baslangic noktasi bulmakta gucluk cekiyorum ama, sanirim ilk dinledigimden sonraki hislerimin yaklasik olarak scarsicki ilk dinlememden sonra olusanlara benzeyen seyler oldugunu soyleyebilirim: "sanirim isinamayacagim ben buna".
  
  bu albumun; simdilerde kendi acimdan, basyapit seviyesinde gostermenin kesinlikle abarti olmayacagini dusundugum bu pain of salvation eserinden farki ise surada sanirim: bir out of myself ya da second life syndrome gibi bir basucu albumu olmayacak benim icin. lakin bunu grup coktan beridir ilan ediyor oldugundan kesinlikle bir beklememezligim ya da sikayet etme durumum soz konusu da degil, belirtmem gerek, ayrica grubun bu sularda kalici oldugunu da kestiremeyiz gorusundeyim zira. bakarsiniz mariusz ve ekibi bir sonraki albumde simdikinin tamamen ziddi istikamette durgunlasmis ve uslanmis akustik bir is cikarmaya karar verir; ya da su andaki durumlarini cok sever ve bir sure daha bu seviyede gecinirler. tamamen ileride neler hissedecekleri ile ilgili.
  
  kisisel kanaatlarimi bir kenara biraktigimda herkes gibi cok sevdigim riverside'in hakkini dobra dobra vermem gerektigini goruyorum: album hemen her noktasinda "simdiye kadarki en enerjik riverside albumu" soyleminin hakkini sonuna kadar veriyor. yavas yavas isindiginiz (scarsick'le ortusturmem aslinda bu sebeptendi), genel olarak icerdigi yuksek temposunun icindeki inis cikislar iceren, grudzinski cephesinde hayli yenilikler barindiran (belki biraz 'left out'u disarda birakmak gerekebilir), lapaj'in biraz daha basrollere soyundugu, ve duda'nin ise her zamanki gibi -cok iyi- oldugu album, alisageldigimiz riverside cizgisinin disina oldukca dengeli ve basarilica cikiyor.
  
  her ne kadar ben de coklari gibi gilmour muzigini animsatan riverside'i tercih ediyor olsam da, her albumu kendi baglaminda degerlendirmek lazim geldiginden; grubun rapid eye movement ile -sahsi gorusum- biraz olsun kaybettigi ivmeyi fazlasiyla geri kazanacagina hic suphe yok.