annenin ölmesi

• çok fena birşey,kaybettikten sonraki ilk günlerde sanki her tarafınız bıçak kesikleri içindeymişcesine kelimenin tam manasıyla derin acılar hissediyorsunuz. sanırım hayatın renklerini bir anda yitirip de herşeyin anlamsızlaşmasını ilk o yaşta tattım ben. ama en kötüsü de; ölüşüne şahit olmak.. son nefesini verişini izlemek.. çırpınırsın bağırsın 112'yi aramaya çalışırsın elinden bişey gelmez bi anda gitmiştir, çok kısa bir zamanda doktor gelir ama çok geçtir artık, kalp krizi der, bir anda.. ölüm denen şey nedir? o zamana kadar bildiğin tanımı gibi değildir bunu anlarsın. son sözler vardı bi sahi nooldu ona unuttu mu yoksa? hayır hiçbirşeyi unutmazdıki doğumgünlerini,yıldönümleri,ilk adım attığın gün,ilk sözlerin,ilk karne,ilk aşk.. market listesi, ütü, ödevlerin bunları hiç unutmamıştı.. yok mümkün değil hiçbirşeyi unutmazdı.. ama yok unuttu işte, vedaları sevmezdi o yüzden mi hiçbirşey söylemedi?... ilk defa çok güçsüz görünür gözüne o an anne,çok aciz,kesinlikle istememiştir ölümüne şahit olmanı,hayatının bundan sonraki bölümünde ölüm kelimesini her duyuşunda o an'ı hatırlamanı..ama elinde değildir.. seni her türlü korkudan koruyan, sırf sen korkuyorsun diye kocaman olsan bile gök gürültüsü duyulduğu vakit usulca odana süzülen anne bu defa en büyük korkuyu yaşatmıştır sana.. yıllar geçiyor hiç farkında olmadan, ama zamanın yaptığı tek şey acıyı özleme dönüştürmek oldu zaman ilaçtır demişlerdi, evet belki!.. aradan geçen bunca yılda bir çok kelimeye yabancılaştım, birçoğuyla çok daha yakın oldum.. anne hitabı çıktı hayatımdan sesli dile getiremiyorum artık oysa içimden her gün tekrar ediyorum.. ama yok yabancılaşmışım işte olmuyor, karşılığında efendim, ne var(nasıl kızardın ya:)), canımm... diyen o sıcacık sesin olmayınca olmuyor.. sonra özledim demeye başladım onunda anlamı yok keza haberin yok çünkü.. yine de elimden gelen tek şey bunu söylemek;özledim...