gri ankara

• ankara nın beton yığını olduğunu belirtir tanım. yeşil rize den yola çıkarak bu sonuca varılabilir. malesef ankara hem gökyüzü bakımından kışın hep bu görünüm içindedir. konuyla ilgili bir şair aşağıda şöyle der
  
  ardımızdaki kapıları
  hep aralık bırakmışız,
  o yüzden hayat arkadan vuruyor tüm tüm mayıslarda
  
  söyle, dost bildiğim, sen söyle
  kaç kez daha hüzün düşer bu kente
  kaç rakıyla gelin olur su
  biz soğuğu balkanlar’dan,
  sevdayı çocukluktan almışız
  sırtımızda anne havlusu, yüzümüz hüzün...
  hangi gözün bebeği, büyüdü, adam oldu.
  
  söyle -dost bildiğim- sen söyle
  neden bu kadar siyah-gri-beyaz ankara
  şimdi istanbul’dayım deniz kenarında
  neden seviniyorum martıları görünce
  
  karnım acıktı,
  sosisli yiyeceğim az sonra, az uyumuşum
  
  küçük bir kayığa isim koymak
  dört elle yaşamaktır sarılmaya, -ki kayığın adı “mavi”dir-
  ve sonra arkamda kumar oynayan iki çocuk
  “bu sefer tura....mavi umuduna.
  
  biz ne kadar eksiğiz denizsiz kalınca
  deniz ne kadar ıslak, ben ne kadar ıslağım
  ve orada
  hala siyah-gri-beyaz mı ankara
  
  güvercinleri evcilleştiren açlıklarıdır
  ve bu yüzde bizde yan yana
  ve bu yüzden bizde sabahtan akşama
  ve akşamdan sabaha
  içimizdeki güvercinleri uçuruyoruz deniz boyunca.
  
  içimde zehir, ellerim tütün
  parmaklarımdan kaç uğurböceği havalanan
  ve bu giden kaçıncı vapur
  
  kızkulesi bir şırınga gibi karşımda
  iğnesinden deniz fışkırtıyor
  şairi görmeyeli çok zaman oldu
  o da artış sohbetini parayla satıyor
  
  heyecanım öldü, onun yası var, şimdi
  varlığımdan yokluğunu çıkardım
  yağmur kalmadı.
  
  ne kadar bağırdımsa sesim çıkmadı
  sesimi deniz aldı, dalga geriye vurdu
  içim siyah, yüzüm beyaz, hüznüm gri
  sevdiğim ise hala ankara’da