beş

• "dört işlemden ibaret parmak hesabıyla bütün hayatım
  eksildikçe saatler ömrümden, artıyor gelecek telaşım
  anlattıkça bölmüşüm, umutlarımı duvarlara çarpa çarpa"
  
  hayatta istediklerine bir türlü ulaşamamış, ulaşabilmek adına çırpınıp duran, her gün diğerinin kopyası olan günleri yaşayan, gelecekteki belirsiz bir şeyleri, belki bir mucizeyi bekleyen ama beklemekten çok sıkılmış ve gün geçtikçe umutları azalan insanlar için çok can yakıcı bir şarkı. üç'te "sen hiç yalnız kalmadın mı kalabalığın içinde, derdine derman aramadın mı şişelerin dibinde" ile içimiz burkuldu.. dört, "görmüyor musun kabuk bağlamıyor kanattığın hiç bir yaran, hiç bir zaman geri dönmüyor kaybettiğin onca insan" ile süründürdü.
  
  şimdi de "kalan umutlarımdan birini seçip hepsini, hepsini hep kaybettim" ile umutsuzluklarımızı vuruyor yüzümüze.
  
  bir sonraki albümde olası bir altı'dan korkuyorum arkadaş.