kendi kendine yetmenin dayanılmaz ağırlığı

• insanı paradokslara sürekler... bir yandan kendine duyduğun güven tavan yapmış, satır aralarında da olsa kendinle gurur duymaya başlamışsındır. bir yandan da bunu sana söyleyecek bir allahın kulunun olmamasının altında ezilirsin. kendini hergün biraz daha fazla sorgulamaya başlar, kendi kendinin gardiyanı olursun. kişilik bölünmesi bu noktadan sonra başlıyor sanırım.
  
  edit : anlam