divine intervention

• nispeten ufak bi' bebeyken kasedini almıştım ben bunun. önce kapağı bayağı etkileyici gelmişti. önceki çizim kapaklara göre daha bi' havalıydı falan. içine bakıyorduk sonra. hayranın teki kola jiletle slayer yazmış, adamlar da onu koymuş. şarkı sözleri basılmış, arkasında da grup elemanlarının fotoğrafları. "lan bu kel kim?" diye düşünürken onun gene kerry king olduğunu öğrenmek şaşırtmıştı tabi.
  albümü dinlemeye koyulmuştum ve senelerdir fikrim de pek değişmedi. bence slayer tarihinin en olgun albümü bu. olgun derken ne bileyim böyle gitar tonu olsun, hani liseli birkaç veledin toplanıp da thrash kastığı bir sound yok ortada. gene slayer sertliği, ağır ağabeyliği mevcut zira daha kasetçalar çalıştırılır çalıştırılmaz pata küte giriyordu paul bostaph. hani sanki kafalardaki "kimse dave lombardo'nun yerini tutamaz" düşüncesini yıkmak için mahsus konulmuş gibi. killing fields ile başlayan albüm birbirine benzer, sıkmayan sex murder art, fictional reality ve gaza hafif daha fazla basılan dittohead ile devam ediyor ve albüme adını veren parçaya bırakıyordu yerini. slayer gitarşörlerinin atışmaları, aniden giren akustikler, tom araya'nın öfke kusan vokali ile hep "alayınızın aq" gazıyla dinlettiriyordu bize şarkılarını. fazla bir numarası olmayan circle of beliefs'den sonra oyun havası nakaratlı ss-3, jeff ağabeyin arada geri vokal yaptığı serenity in murder ve albümde en çok sevdiğim parça 213 geliyordu ardından. albümün kapanış parçası da mind control adında full gaz bir parça oluyor ve el sallıyordu biz dinleyicilere.