cemal'in iç konuşmaları

• cemal'in iç konuşmaları/ıı
  
  odamın penceresi yok -daha iyi-
  kendime bakıyorum ben de
  kendimden sarkmış kollarıma
  kendimden damıtılmış gözlerime
  -bakmıyorum, duyuyorum onları sadece-
  böylesi iyi, çok iyi
  kapıyı kilitledin -kapımı-
  salonda gürültüler, ut sesleri
  muhibbe gelmiş olacak burgaz'dan
  birkaç kere gördüm
  şişmandı çok, beyazdı
  saçları mavi gibiydi -öyleydi-
  maviler saçları gibiydi
  açık denizlere benzerdi
  ve yüzü
  ibrişimlerle dolu
  gizemli bir dikiş kutusuydu sanki
  geçen yaz denize girdiğim günler..
  anımsıyorum
  ne vardı ortalıkta maviden başka
  sadece bir martı -o da maviyle beslenen-
  gördün mü demiştim kendi kendime
  mavilik de çocukluk gibi
  unutulmayacak hiç.
  evet, muhibbe
  parası bitince gelir bize
  bir iki gün kalır gider
  sabahtan akşama ut sesleri
  rakı sofraları
  yüzünde, göğsünde, ellerinde
  dışa kaymış ibrişimler
  ek: bir fayton sesinin sessizliği de
  ölümü anımsatan bana
  ölmüştü -büyükannemdi-
  ölü yıkayıcılarını görmüştüm ilk defa
  dudakları yemyeşil biri
  -karıştırıyor muyum yoksa
  bir sirk afişindeki adamla-
  seslenmişti, anımsıyorum
  hiç değilse pedikürlerini silin!
  sonbahardı.
  odamın penceresi yok -iyi ki yok-
  konuşuyorum kendimle
  cemal! herhangi bir mevsim anımsar mısın
  yaz aylarının dışına kaymış
  biraz
  içinde sevgilerin soluk aldığı
  anımsar mısın
  ve yazlar yuvarlak mıdır cemal
  oval mıdır
  çizgi çizgi midir yoksa
  herkes bir yerlere gider
  bir yerlerden gelir de ondan mı
  gelinciklerle tuzlu suyun sevişmesi miydi
  ne dedin
  sen öyle bir yere gittin de ondan
  geçen yaz
  sürdün dudaklarına gelincikleri, sürdün sürdün
  iri bir ruj lekesine benzetinceye kadar
  
  sonra da öptün kendini, öptün öptün
  orası neresiydi, unuttun şimdi
  adsızlığa çok yakışan bir yerdi.
  akşamüstlerinin bir çıtırdısı vardı cemal
  var mıydı
  belli belirsiz -anımsar mısın-
  bir atlıkarınca gibi dönüyordu deniz
  gündoğusundan günbatımına
  aynaya baktındı durup dururken
  oteldeki büyük aynaya
  gözbebeklerin kırmızıydı -bir an-
  dönüyorlardı boyuna
  çıkarıp attındı onları
  denize attındı, anımsa
  bir çift balık olup geri döndüler
  ruhundaki külleri yaktılardı.
  ut sesleri kesildi, iyi
  uzaklarda bir fıstık çamı yarıldı ortasından
  bir kuş ölüsü düştü -sanki-
  bölündü sesler de
  bir faytonun sessizliği de bölündü
  dudaklarını açtın kapadın
  çekilmiş ağlardaki balıklar gibi
  birden gelinciklerle doldu dünyan.
  
  insan iki kişi olmalı, değil mi
  en azından iki kişi
  sen yalnızsın
  yalnızlığın her zamanki ikindisi.
  
  (yürüyorum yürüyorum otlarımın üstünde
  ezile ezile ben
  bir şeyi ilk defa duymanın belirsizliğim
  yavaşça ataraktan üstümden.)
  
  edip cansever