nehir

• nehir benim bebeğim. yeni yeni konuşuyor, tek tük, yarım kelimelerle. bugün elini mutfaktaki çekmecelerden birine kıstırmış, yanına koşuyorum, bakıyorum, yere çömelmiş ağlıyor. kucağıma alıyorum, ne oldu bebeğim, neren acıdı, söyle bana, diyorum. ağlayarak "el, el!" diyor. (elim demeyi bilmiyor, bir de nedense hep böyle ikilemeler halinde konuşuyor). o hali içimi eritiyor, ellerini öpüyorum, teselli ediyorum onu.
  
  bütün gün o "el, el" diyişi kulaklarımdan gitmiyor. çok masum, çok şeker bir şey ya...
  
  oğlum, seni sevmeye çalışırken kalbim tekleyecek bir gün. bu kadar tatlı olma. e mi?