fuar

• insanoğlundan nefret etme sebebi olabiliyormuş.
  
  ziyaretçi olarak katıldığım fuarlar olmuştu ama "katılımcı" sıfatıyla ilk fuarım "gıda 2010" oldu. öğrendim ki son gün halk günü tabir edilirmiş, tahminimce davetiyesiz olarak giriş yapılabiliyor yani o son gün. işin boku da orada çıkıyor.
  
  konuyla ilgili tecrübesi de olmayınca insanın, ellerinde torbalarla yağmaya gelen insanlara kısa bir süre de olsa hoşgörüyle bakabiliyor insan. o kısa süre içinde akıldan "bunları alacak paraları bile yok bu insanların, yazık" gibi düşünceler de geçebiliyor hatta. ama ondan sonra bakıyorsun, her geçen birer, üçer, beşer tane alsın diye standın üzerine bırakılan beş kiloluk çikolata kutusunu torbasına boşaltan orospu çocuğuna, seni hoşgören beynimi sikeyim diyorsun ister istemez.
  
  üç kuruşluk -abartmıyorum, bakkalda bir liradan daha pahalı değildir- bir paket şeker daha alabilmek için yalan söyleyen, yalvaran, standa saldıran insanlar gördüm ben dün. fabrikaya geri gitmesi gereken ürünlerden bir paket alabilmek için dakikalarca yalvaran adama o bir paketi verirken, nerden çıktığını anlayamadığım otuz kişinin saniyeler içinde üzerime yüklenmesiyle eziliyordum sonrasında. tabaktaki, geçenler alsın diye konmuş şekerlerden bir tane alabilmek için önce soracak incelikte insanlar varken, kilolarca şeker-çikolatayı arkasındakiler alamasın diye saniyeler içinde torbasına dolduran yavşaklar vardı bir de.
  
  artık project mayhem'e inanıyorum. dün öğleden sonra cnr'a bassalardı zehirli gazı, inanın dünya artık daha iyi bir yer olacağı için mutlu ölürdüm. ulan herif içine şeker konan götüm gibi tabağı bile çantasına attı, daha da bunu fakirlikle bilmemneyle açıklamaya kalkan olursa ona da kafam girsin.