şahinin kopardığı elmas

• ii
  
  anımsıyorum şimdi, bir akdeniz seferinde yapayalnız kalmıştım
  yıl bin dokuz yüz elli altı
  aylardan nisandı olsa olsa
  ne param vardı ne satacak bir şeyim
  gerçi gemide yatıp kalkıyordum ama
  takmıştım aklımı bir kere
  tahtadan bir ren geyiğine
  gene tahtadan bir truva atına
  bulmuştum kafayı çoktan ''hey, çocuklar!''
  bilen var mı, neresidir truva?
  demeye kalmadıydı gül yaprağı kemiren birisi
  taktıydı bir gül yaprağı yakama
  bir başkası kapıya sürüklediydi beni
  ve dediydi ''işte,
  çenenin şurasında truva!''
  hani yüzyıl yaşar da insan, nasıl
  unutmazsa taşın üstünde seğirten bir karıncayı
  kayan bir yıldızı göz açıp kapayıncaya
  unutmadım işte bunu da
  kan içinde kaldıydı ağzım burnum
  doğrusu dövülmeyi sevmesem de
  aklımdan geçirmezdim dövmeyi
  oysa gemiciler icat etmişler derler keyfine döğüşmeyi
  yalan!
  ''sandal ağacı gibi olacaksın
  üzerine inen baltayı kokuna boğacaksın''
  ben böyle öğrendimdi üvey babamdan
  hayal meyal hatırlıyorum gemiye döndüğümü
  rıhtımda bir iki sarhoş tayfa:
  ''arkadaş tayfanın sarhoş olmayanı kurumuş dal gibidir
  gece karşısına çıktı mı uğursuzluk getirir.''
  güç halle kaçtımdı oradan da
  yırtık mavi gömleğimse rüzgarda
  köpürüyordu denizin bir parçası gibi
  ve burnumda o yabanıl kan kokusu
  
  kan! dedimdi kendi kendime, kan
  ne zaman çıkmaz ki yüze fırsatı yakalayınca.
  
  zamanlar geçti aradan, yıl bin dokuz yüz kırk iki
  içimi tüketen bir şenlik vardı iskenderiye'de
  kim bilir, bir başka yerde belki de
  gece yarısıydı, ellerim
  çılgınca kanıyordu
  on parmağımdan akan kan on ayrı renkte
  içimde yakalanmaktan korkan bir gölge kuşunun nefesi
  tüyleri kahverengi eflatun
  boyu elli santimden fazla
  çırpınıp duruyordu. sözlüğe bakmıştım da daha sonra
  yani şenlikten kurtulunca, tükenmekten
  bir gölge kuşu sahiden vardı
  ben ki gerçekle yiter, düşle ayılırdım hep
  bu çelişken yaşamım beni hiç bırakmadı
  sabaha doğru usulca havalandı oradan
  kaybetti sanki kumarda, var mıydı içimizde kumardan
  anlayan.
  
  ey gülistan sokağı, bir tomar gazete unuttuğum ev
  yıl bin dokuz yüz otuz üç
  vurup da kapını çıktım dışarı
  dönüp arkama bakmadım bile
  taşıdım aylarca yalnız
  bağayla kaplanmış bir duvar saatinin ilk tik takını
  öyle ya, bana sorarsanız terketmeli insan yaşamı
  ölümü göze almadan
  ve anlamalı bir ağaç gölgesi gibi durmaktaki sakıncayı
  gitmek, durmadan gitmek
  ne ölümünü bilsinler ne yaşadığını.