never let me go

• durağan, sakin, pastel tonlarda gözüküp çaktırmadan izleyicisinin dehlizlerinden sızıp çaresizlik duygusunu köküne kadar hissetmesine neden olan film.
  
  dikkat, bundan sonrası fena halde --- spoiler --- içerir.
  
  ta en başta yeşillikler içindeki koca kiremit rengi taş binadaki çocuk çığlıkları ve kahkahaları hiç de hababam sınıfını anımsatmaz filmde. bunun öğrenilmiş ve kabullenilmiş bir çaresizlik olduğu filmin daha ilk 30 dk sı içinde anlaşılır. çocukların en sevindikleri şey kutular dolusu "insan" eskisi ıvır zıvırın önlerine serildiği anda kolu bacağı olmayan oyuncak bebekler görmemiz de geleceklerini muştulamaktadır, onları buna hazırlamak denemese de... bir yandan "çitin öte yanına geçme" metaforuna verilen ceza niyetine elleri ayakları kesilmiş çocuk umacısı ile bu kutulardan çıkan kolu bacağı olmayan bebek örtüşmektedir ve ceza değil de hakikati göstermektedir. buna bozulmayışları, kızmayışları pollyannalıklarından değil konumlarını normalleştirme derecelerindendir. bilinmeyen bir otoriteye itaat (ki otorite hep güç kullananan değildir düşünce tahakkümü de yapandır) ve bu çaresizlik ve değersizlik duygusu (çöplükten geliyoruz diyordu ruth filmde ve kathy aslını porno dergilerden arıyordu insani arzularının düşük, miserable olduğu fikriyle) yapsınlar artık diye beklenilen ve asla yakınından dahi geçmedikleri başkaldırının, isyanın ya da kaçma eyleminin gerçekleşmeyişini meşrulaştırır.
  
  insanın bile insandan saymadığı bir sınıfın mensuplarından kopyalanmış olduklarından, haliyle asıllarından dahi değersizdirler. nitekim bu kabullenişle, klon kahramanlarımızın en sivrildikleri nokta bir "kurtuluş" talebi değil de "olağan"ın ertelenmesi taleplerini duyguları olduğunu ispatla iletmeleridir. "insanız" diye çığlık atmazlar bu çocuklar, insana ait şeylerden kendilerinde de kırıntı olduğuna atfen sanatı aşklarına değil de, her ikisini insanlıklarına delil yaparlar. oysa "insan" tanrıdır bu filmde, klonlar ise tanrı suretinde yaratılmış yedek parça kullar. ancak bu onları insan yapmaya yetmeyecektir.
  
  ve nitekim onlar için üzülen empati kurabilen tanrılardan biri de doğrular insan olmadıklarını: you're poor creature...
  
  --- spoiler ---
  
  sonuç olarak mutada dönersek, görüntüler, oyunculuk mükemmel ve o sıkışmışlık duygusunu ve kahramanların yapamadıklarını yapma (kaçsanıza lan!) isteğini utançla birlikte izleyicisine bırakan muhteşem bir film.