tilt

• bu dönem talimhane tiyatrosu nda sahnelenen, benim de bu akşam izleme fırsatı bulduğum oyun. son zamanlarda pek bir popülerleşen deneysel tiyatronun bir başka başarısız örneği. öncelikle, mekan açısından ele alacak olursak, hiçbir ısıtma olmayan seyircilerin palto ve yün şapkalarıyla titreyerek oyunu anlamaya çalıştığı ve dolayısıyla bir türlü konsantre olamadığı bir mekan. yaz dönemi olsa belki daha farklı olabilirdi fakat dışarıda hava 2 dereceyken böyle bir ortamda oyun izlemek pek de keyif vermiyor doğrusu. oyunun içeriğine gelecek olursak, toplamda 5 tane kısa (ama gerçekten çok kısa) hikayeden oluşuyor, fakat genel olarak oyunun yapmaya çalıştığı şey ya da anlatmaya çalıştığı şey çok havada kalıyor. bunun sebebi de büyük oranda oyun metninin çok zayıf olması ve çok aceleyle yazılıvermiş izlenimi bırakması. zaten toplamda oyun yaklaşık 50 dakika sürüyor. artık saatlerce süren oyunların yapılmadığını, tiyatro seyircisinin eskisi kadar sabırlı olmadığını falan biliyoruz ama 50 dakika da biraz abartı kısa bir süre. tam oyuna ısınmışken oyuncular selam vermeye çıkıyor. bu arada oyunculara ve performanslarına gelecek olursak, ushan çakır bütün kelimeleri yuttuğu için söylediklerinin yarısı anlaşılmıyor, çakır'ın karşısındaki kadın oyuncu ise hiçbir alt metin çalışması yapmadan, sözleri ezberlemiş söylüyor izlenimi bırakıyor. playstation oynayan çocuklar bölümündeki oyncu performansları da çok zayıf ve zorlama. profesyonel bir tiyatrodan çok, bir lise müsameresi oyunculuğunu andırıyor. oyunculuk anlamında tek tatmin edici nokta ve belki de oyunun tek iyi yönü son bölümde şerif sezer ve ona eşlik eden murat mahmutyazıcıoğlu nun performansları fakat bu bölüm de zaten çok kısa. özetle, olmamış dediğimiz oyunlara bir yenisini daha eklemiş bulunuyoruz.