we need to talk about kevin

• anne-oğul ilişkisi, işin içine bir de "doğuştan kötü"lük girince çok fena bir yerlere gitmiş..
  
  --- spoiler ---
  
  kevin, annesini sadece sevmiyor, onu hiç kimseyle paylaşmak dahi istemiyor aslında.. imza günü afişinin önünde duruşuyla verilen bu ipucu, en sonunda aile fertlerini tamamen ortadan kaldırmak ile noktalanıyor sanki.. içinde öyle bir genetik kod var ki, sevgisini ancak bu şekilde ifade edebiliyor: o hariç, herkesi öldürerek. aslında en başından en sonuna kadar sevdiği tek kişi annesi. gerçek duygularını, normal insanlar gibi ifade edebilmesi de ancak kontrolü başkalarına kaptırdığı çaresizlik zamanlarında mümkün oluyor: kolunun kırılması, hastalık, ve en sonunda da, mahkum olduğunda.. fakat annede de durum aslında çok iç açıcı değil. filmde çok da üzerinde durulmayan "doğum sonrası sendrom", aslında kendisinde ciddi anlamda hissediliyor olmalı. bunun dışında, kevin'e ilgi gösterdiği sahneler olduğunu görüyoruz ama hiçbir zaman bu ilginin içinde ciddi anlamda bir şefkat yok. yani aslında durum, sevgisini nasıl göstereceğini bilemeyen bir anne ile bir oğulun dramı özetle. anneye de hayatında kalan tek şey oğlu. kendisini sevdiğini de biliyor aslında artık, çünkü onun yaşamasını istedi. o da artık 15 senenin sonunda oğlunun kendisine karşı bir sevgisi olduğunu anlamanın haklı sevinciyle, oğlunu yok saymaktansa, ona yapabildiğince sarılıyor. hem birinci, hem de mecazi anlamda..
  
  --- spoiler ---
  
  ayrıca, yönetmeni hiçbir vahşet sahnesi göstermeden yarattığı gerilim için de ayrıyetten tebrik etmek lazım.. her şeyi seyircinin hayalgücüne bıraktığı için insan daha bir sıkıntıya giriyor kafasında canlandırdığı sahnelerle..