intihar

• planladım bunu. kafamda yarattığım bir tarih vardı, her şeyi hazırlamıştım. şarhoşken yapmayı düşündüğümden, içkiyi istanbul'daki dolabıma saklamıştım bile. yaşayacağım son 6 ayım filan kaldı diye geziniyordum. fazla para harcamaya başladım, saçma sapan ilişkiler yaşayan, yalancı, insanları yüzüstü bırakan pislik biri olup çıkmıştım 3-4 ayda. bu arada psikoloğa gittim, asıl amacım tedavi olmak filan değildi, ne bok olduğumu birincil ağızdan duyup intiharı meşrulaştırmaya çalışıyordum. psikolog, bunun çok saçma olduğunu, insanların benim arkamdan ne kadar üzüleceklerini filan söylediğinde umrumda olmuyordu, vicdanen hiçbir şey hissetmedim, bana gerçekten geçerli hiçbir sebep sunamıyordu. belki de sebepler yeterince geçerliydi fakat bu tür şeyler duyacağımı bildiğimden umursamamaya hazırlıklıydım ne bileyim..
  
  intihar etmek istememdeki neden ise hayatımın bir çıkmaza girdiğini düşünmemdi. yalnız bu çıkmazın 3-4 yıldan beri yaklaştığı belliydi. yani olayı kafamda kurmaya başlamam geçmişe de dayanıyor.. bu çıkmazdan kurtulmamın tek yolu ise babama işlerimin yolunda gitmediğini açıklamamdı. aslında, açıklayabilirdim, ama istemiyordum. bunun sebebi ise babamın hayal kırıklığına uğramasını istemememmiş..
  
  istanbul dışında yaşıyordum ve ara ara aile evi istanbul'a geldiğimde intiharın provasını yapıyordum. bunun amacı, o gün geldiğinde tereddüt etmeden tetiği çekmek istememdi. ilk yaptığım emniyeti kapalı silahı kalbime dayamaktı, daha sonra ise emniyeti açık horoz çekik, mermi namluda emniyet kapalı , bir kaç zaman sonra mermi namluda ve horoz çekik.. yapmam gereken şey tek herekete kalmıştı. bu esnada ya patlarsa diye bile korkmadığımı hatırlıyorum. şimdi yazarken bu hale nasıl geldiğime ben bile şaşırıyorum..
  
  sonraları bir şey oldu, bana tekrar başarma fırsatı veren bir şey. tekrar yenilenip başlayabilirdim. yeni bir sayfa açacaktım, kimseyi hayal kırıklığına uğratmadan yeniden başlayabilirdim. ölmekten vazgeçtim, o kararlılığım bir anda o kadar çabuk kırıldı ki çok şaşırdım.
  
  sonra kendim için yaşamaya karar verdim, tüm safralarımdan ve geçmişimden kurtuldum, etrafımdaki her şeyi kendimi mutlu etmek için değiştirmeye başladım, ilk yaptığım üzerimden geçinen tipleri silip atmak oldu. bu esnada fazlasıyla bencilleştim, biraz dikkat edince insanların ne kadar uyanık geçindiklerini fark ettim, silip atamadıklarımdan ise olabildiğince uzaklaştım. bu gerçekten iyi geldi ve yıllar sonra yaşadığımı hissetmeye başladım.
  
  bana hayattan daha çok keyif aldıracak ilk şeyin motosiklet olduğuna karar verdim. çocukluk hayalimdi ve babamın ben 10 yaşındayken sorduğu bilgisayar mı motor mu sorusuna bilgisayar demiştim. bunun üzerinden zaman geçtikçe ve ben motosiklet istedikçe ailem bunun imkansız olduğunu söylemişti ve hep üzeri kapanmıştı. bu saatten sonra tekrar konuştum babamla ve hiç görülmemiş bir kararlılıkla. bana bir şey olmasından korktuğu için almayacağını söyledi. bende bütün bu intihar kararımı ve başımdan geçenleri anlattım. çünkü artık tek istediğim yaşamak ve yaşamak, motor isteyerek ölmeye değil yaşamaya adım attığımı biliyorum..
  
  büyürken babam için ayrı bir yerde olduğumu her zaman hissettim, o da ben olayları anlatırken bunlardan bahsetti. kuzey güney'de, güney babasının dükkanına avukatları yolladıktan sonra babasının güney'e, " o dükkanın ekmeğiyle büyüdün ulan sen " demesiyle ağlamaktan kendimden geçtiğimi biliyorum. ben de ekmeğiyle büyüdüğüm dükkanda konuştum babamla, ağlamamak için zor tuttuk birbirimizi.. aynı şeyleri 1 gün öncesinde anneme anlatmıştım, o da allerjik astım hastası olduğumdan, 3 yaşından beri ne kadar zor büyüdüğümü, kriz geçirip bayıldığımda öldüğümü sanıp hastaneye götürdüğünü anlattı, birlikte ağladık. neyin ne olduğunu bir de onlardan dinlemek lazım. yani canımız sadece bize ait değil, ölenle ölünmüyor sözü intihar edenler için geçerli değil, intihar edenle pekala ölünebileceğini birebir duyup görerek anlamış bunuyorum.
  
  çok uzun bir geleceğiniz var, bunları düşünün, hayal kurun yahu, hayalleriniz de mi yok? benim en kötü zamanımda bile hayallerim vardı. çok sevdiğim bir sevgilim vardı, ayrıldık, ama biliyorum ki o'ndan daha çok seveceğim biri olacak..
  
  tabi ki en başta kendiniz için yaşayın, radikal kararlar alın, değiştirin hayatınızı. etrafınızda, varlığının farkında olmadığınız sizi mutlu edecek o kadar çok şey var ki, bunların peşine düşün. kendinizden çok sevdiğiniz bir eşiniz/sevgiliniz, çocuğunuz, dünyalar güzeli yeğenleriniz, bokunuzu yıkamış anneniz.. bunların kıymetini bilin. ben kimseyi sevmem falan filan diye geziniyorsanız da sizi seven onlarca insan var, bu kadar bencil olmak insanlık için iyi değil.
  
  bunları intiharın, en kararlı olduğunuz, planın ve tarihin bile hazır olduğu zaman, tek bir şey ile vazgeçilebilecek bir olgu olduğunu bilmeniz için yazdım. çünkü intihar, bir insanın alabileceği en saçma ve yanlış karardır..