space-dye vest

• çaresizliğin, umutsuzluğun şarkısıdır bana göre. benden öncekiler şarkının hissettirdiklerini ve kendilerince anlamını o kadar güzel anlatmışlar ki insanın diyecek başka birşeyi kalmıyor.
  
  ayrıca shuffle'da çalmaya başlayınca bir anda koca ofisin ortasında kendinizi ağlarken bulabilirsiniz.
  
  edit: yahu arkadaş kaç gündür kendime playlist yaptım dinliyorum, şu şarkının yarattığı etkiyi hiçbiri yaratmadı...
  
  meşhur:
  
  and i'll smile and i'll learn to pretend
  and i'll never be open again
  and i'll have no more dreams to defend
  and i'll never be open again
  
  bölümü ve aralarda geçen konuşmalar bu kadar mı güzel olur? sanki kevin moore hepimizin derdini yüklenmiş de bize bir armağan vermiş gibi....
  
  bir de elemanın;
  
  'he doesn't love you, but i love you.
  i want you to have your own thoughts and ideas and feelings, even when
  i hold you in my arms. it's our last chance... it's our last chance..."
  
  dediği bölüm nasul vurduysa bana kaç sene sonra dinlediğimde bile aynı etkiyi bıraktı bende... yine aynı hataya düşmek, yine yüzüstü bırakılmak tekrardan hatırlattı....