quo vadis

• romanda petronius'un neron'a yazdığı ayar dolu mektup şöyle idi:
  
  "imparator'um, geleceğim günü sabırsızlıkla beklediğini, vefalı bir dost kalbiyle gece gündüz bana iştiyak çektiğini biliyorum. sevgini ispat için beni hediyelere gark etmek, muhafızların komutanı yapmak, tigellinus'u da tanrıların kendisi için mukadder kıldığı yere, yani domitius'un zehirletilmesinden sonra sana miras kalan arazinin katır çobanlığına tayin etmek niyetinde olduğunu da biliyorum. fakat hades aşkına ve oradaki ananın, zevcenin, biraderinin, üvey oğlunun ve seneca'nın ruhlarına yemin ederim ki davetine icabet edip yanına gelemeyeceğim. hayat çok kıymetli bir hazine, ben o hazinenin en değerli cevherlerini seçip aldım. fakat hayatta öyle şeyler var ki, ben bunlara tahammül edemiyorum. ananı, kardeşini, karını öldürdüğün, roma'yı yakıp mahvettiğin, memleketin bütün şerefli insanlarını erebos'a gönderdiğin için sakın öfkelendiğimi zannetme! hayır! ey kronos'un torununun torunlarından olan imparator, ölüm beşerin alınyazısıdır, zaten senden başka ne beklenebilir ki! fakat şarkılarınla kulaklarımı daha fazla tahriş etmeye, kuru bacalarının üstündeki domitien karnınla raksedişini iğrene iğrene seyretmeye, şiir okuyuşunu dinlemeye, oyunlarına, inşatlarına, ey kenar mahalle şairi, dinlemeye artık tahammülüm kalmadığı gibi, bende ölüme karşı bir iştiyak bile uyandırdı. seni dinlerken roma kulaklarını tıkıyor, cihan seninle alay ediyordu. bense artık daha fazla hacalete dayanamayacağım. vakaa cehennem bekçisi üç başlı köpek serberus'un havlamasında, senin şarkı söyleyişine benzer cihetler olabilirse de hiçbir vakit bu hayvandan hoşlanmadığım için, onun sesinden dolayı utanç duymaya lüzum görmeyeceğim için o köpek beni pek rahatsız etmiyecektir. sana afiyet temenni ederim, fakat şarkı söyliyeyim deme! cinayet işle, fakat şiir yazma! insanları zehirle, fakat raksetme! şehirleri yak, fakat saz çalma! işte zarafet hakemi sana bu temennilerde bulunuyor ve son olarak bu dost öğütünü veriyor."