the perks of being a wallflower

• itiraf etmek gerekir ki bu bir ergenlik filmidir.. yani 17 18 yaşlarımızdayken izleyip karakterlerle kendimizi bütünleştirdiğimiz; müziklerinden etkilenip hemen internetten dinlediğimiz ve tabi ki filmdeki insanlar gibi dostlarımızın ve filmdeki gibi bir hayatımız olmasını dilediğimiz ergenlik filmi. kenardan smiths ortaya charles dickens olmazsa olmaz uyuşturucu deneyimleri.. yani hayatı hakkında en ufak bir fikri olmayan; nerden geldiğini bilen ama nereye gideceğini kestiremeyen 17 yaşındaki bize her şeyi sunar: müzik, edebiyat, popüler kültür ve parti. az önce bu filmi izlerken işte tam bunu düşündüm. kendimi hatırladım o yaşlarda. geleceğe dair ne bok yiyeceği hakkında bir fikri olmayan beni. sonra fark ettim ki evet bi şeyleri başardım, hayalimin bir kısmını gerçekleştirdim.. ama anladım ki yine nereye gideceğimi bilmiyorum, gelecek için ne yapacagım hakkında bir planım yok.. film başa sardı sanki.. ben yine o 17 yaşındaki, sabaha karşı pencereden sessizce evdekileri uyandırmadan eve girmeye çalışan, o sıcak yaz vakti çiçekli eteğimle ve yanık tenimle sokaklarda dolaşan o küçük kızdım sanki.. filmi izlerken işte tam bunu hissettim. beni o günlere o naif, aptal günlerime götürdü.. ve aslında pek değişen bir şeyin olmadıgını görmemi sağladı: hayatı anlayamamak, gelecek endişesi ve olmazsa olmaz ben kimim? paranoyası. sanırım kendimizi tanımak öyle kolay bir şey değil.. yaşla olacak bir halt da değil. tecrübelerle ilgili. ama yine de köşede kıyıda kalıyor yine bir sıkıntı. değil mi?