128 dikişli şiir

• gece gece ne tuhaf insanlar var göstermiş şiirimsi. hiçbir şeyi beğenmek zorunda olmadığım gibi, hakaret eden insanları da anlamam mümkün değil.
  
  hayata son bilmem neyini yapan kişiymiş de, bilmem ne. neden bu umrumda olmalı, halan dakikalarım ya da saatlerim ya da günlerimi duvara bakarak geçirmemi temenni eden bir duyarlılık, kusura bakmayın ama osuruktan bir duyarlılıktan başka bir şey değil.
  
  asıl kibir, asıl bok kafalılık "nasıl olur da benim hissettiğim şeyleri hissetmezsin, öyleyse geber, bok, sürün, sus, otur, yat, kalk" insanları.
  
  ve maalesef ya da iyi ki, bu kişilerin bir şiir okuduklarındaki o "naif" duyarlılığın ne denli bencil ve gerçek olmadığını görüyorum.
  
  sanat böyle bi'şey mi, bunu da sorgularım ben. hayır değil. çok net bir cevap bu. sevgi pıtırcığı ya da direkt şeylerden hoşlanan biri değilim ben. ne sanat anlayışıma sığıyor, ne de, spesifik olursak, şiir anlayışıma uyuyor. zor zamanlarını anlatan birinin yazısını beğenmek zorunda olmanız, benim sanat ya da şiir anlayışımın değil, sizin kendi zevklerinizin seviyesini düşünmenizle ilgili bi'şey, kusura bakmayın.
  
  şimdi burada bana bok diyen, kibirli diyen, keşke yorum yapmasaymışsın diyecek cüreti kendinde bulan kişilere bakıp, kendi içlerindeki paradoksun bile farkında olmayan kişilerin, ne hakkında fikir sahibi olduklarını sorguluyorum.
  
  kendini bilmeyen şiiri mi bilecek, hadi canım. :)