only god forgives

• çarpıcı ismi ile, benim için "özel" anlam ifade etmesiyle uzun süredir merak ettiğim bir filmdi. en azından ikinci bir drive umuduyla geçtim ekran karşısına ancak çok daha durgun ve baygın bir film izledim. filmdeki derin anlamları, özel sinema dilini, sanatsal öğeleri falan çözememiş olabilirim ama kim ne derse desin ryan gosling de olmasa çekilecek film değildi. o ağırlık, o yavaşlık içimi baydı.
  
  gerçi filmde kendime çok yakın bulduğum öyle bir sahne var ki, sırf o sahne için bile izlediğime pişman olmadım. film boyunca korkak bir profil çizen julian, dövmeyi bırakın bir kez bile vuramayacağı psikopata teke tek dövüşmek için meydan okuyor, kavga sırasında da bayılana kadar dayak yemeyi tercih ediyor. işte orada julian'ın o sessiz, sakin görüntüsünün altında aslında ne kadar güçlü bir cesaret, hırs ve nefret yattığını anlıyoruz. bence filmin en etkileyici sahnesiydi. zaten filmin en son diyaloğunda annesinin "o çok tehlikeli bir çocuk" demesi de bunu gösteriyor.
  
  sonuç olarak; yeni bir drive izleyeceğinizi düşünmeyin, çok daha ağır bir film bu. yapacak daha iyi bir şeyiniz yoksa, ryan gosling ve filmin yarattığı orijinal atmosferleri görmek hatrına evde izleyebilirsiniz.