şimdiki zaman

• tam da harika bir sanat eserinden beklenebileceği gibi "nedensiz" ve "sonuçsuz" bir film.
  
  hikâyesini hollywood vari bir doğrudanlıkla kronolojik olarak ortaya koyup izleyiciyi bütünüyle edilgen bir konumda bırakmak yerine, onu sürekli alış-veriş halinde bulunulan aktif bir katılımcı konumunda tutuyor. yani mina'nın hikayesini «bu böyledir, bu bundan dolayı olmuştur, bu yüzden bu böyle olacaktır» netliğinde vermiş olsaydı, biz «tamam, tamam, anladım, tamam, pekâlâ» diyecek ve filmin son saniyesinin akabinde filmi unutmuş olacaktık. fakat jenerik akalı yaklaşık 5 saat oluyor ve ben hâlâ kafamda uçuşan fikirleri toparlamaya çalışmakta ve mina'nın tanık olduğumuz şimdiki zaman'daki hikayesinin geçmiş ve gelecek zamanlarını tasarlamakla meşgulüm. «mina böyle yaptı, çünkü muhtemelen geçmişte şu olmuştu; ve bu yüzden gelecekte muhtemelen bu olacak» diye türlü türlü senaryolar üretiyorum ve çok iyi biliyorum ki bunların belmin söylemez'in aklındaki hikâyeyle birebir örtüşmesi belki ihtimal dahilinde dahi değildir.
  
  --- spoiler ---
  
  mina'nın hikayesine dair pek güzel bir diğer ayrıntı ise bunu klasik "mina anlatır, diğerleri dinler" formülüyle öğrenmiyor oluşumuz. bana öyle geliyor ki, mina'nın baktığı fallarda görüp dile döktüklerinin büyük bir kısmı kendi geçmişiyle ilgili. ve belmin söylemez, mina'nın anlattıklarının falı bakılanlar üzerinde bıraktığı tesiri kameraya alarak belki de «kadınların sorunları ortaktır» demeye getiriyordur.
  
  --- spoiler ---
  
  daha eklenebilecek pek çok güzel ayrıntı vardı filmde ama üzerine bir müddet daha kafa yormak lazım. yada, ne bileyim, bir uyumam lazım mesela.
  
  şimdilik son sözüm ise (bkz: sanem öge)