africa

• hayatimin en huzurlu anlarinda arka fonda calan sarkidir. new york city'den izlandaya birkac gunlugune deniz yoluyla vardigimiz gun, 3 kisiyle etrafta ne var ne yok diye dolanirken kucuk bir bara girmistik. iceri girdigimizde iceride en az 250 kisi vardi. barin arka tarafindaki kucuk acik hava bolumunde millet hayvanlar gibi tutturuyordu, muhtesem bir ortamdi. yaklasik 4 saat kafalari cektik. 250 kisi 500 kisi olmus herkes sadece dans ediyor ve guluyordu. barmenler bara cikmis ellerindeki bagetlerle kucuk spot isiklarina vuruyor, ambiansi daha da bir neselendiriyorlardi. sonrasinda africa calmaya basladi, tam sozler baslayacakken butun bar iki saniyeligine durdu ve sarkiyi tek bir agizdan soylemeye basladi. o anda neden bilmiyorum hayatim boyunca kendini hic bir yere ait olmamis gibi hisseden ben, kendimi herseyimle bu bara aitmis gibi hissettim. iceride disaridaki yagmurdan dolayi islanan bir kopek bile vardi, sikisiklik icerisinde barin alt katinin iki kat kucugu olan ust katina cikmanizi saglayan merdivenlerine cikip o seste uyudugunu hatirliyorum. iceride saf mutluluk vardi huzur vardi, ailenizde, arkadaslarinizda bulamadiginiz turden. neyse daha sonra bu kopek africa ile beraber cilginlar gibi kafa sallamaya basladi ama islak vucudunu kurulamak icin degil sadece muzikle beraber eglenmek icin. bunu anladigim zaman, agzimdaki birayi icmeyi unuttum ve o anlarda kendimi bambaska birisi gibi hissettim, hayatim boyunca olmak istedigim gibi biri ama nitelikleri belirsiz sadece ben gibi. inanir misiniz bir kutu ecstasy bile insani boyle mutlu hissettiremez. herseyin yavasladigini ve kumsaldan dondukten sonra alinan dusun verdigi huzuru dusunun, zamanin durdugunu ve bu huzuru sonsuza kadar yasayacaginizi bilmenin mutluluguyla es degerdeydi be. muhtesemdi. neyse dogal olarak gozlerim doldu ve sarki bittigi an pasaportumu ve butun kimliklerimi denize atip burada yeniden bir hayat kurmak istedim, olene kadar bu barda kalmak istedim. hala daha istiyorum.